Wow. En toen was er een jaar voorbij gegaan sinds ik hier geblogd heb. Maar eerlijk, het voelt of het in een ander leven was, dat ik hier schreef. Wat is een jaar op een mensenleven... maar wat kan er allemaal gebeuren in een jaar. En wat kan een jaar iemand veranderen. Ik zie er nog ongeveer gelijk uit. Maar het voelt of ik minstens drie levens heb geleefd in tussentijd!
Dat klinkt intens. En dat was het. Maar niet op een verkeerde manier.. want werkelijk, wat heeft het ons al veel gebracht. Ik voel mij een dankbaar mens.
De reden dat ik niet meer heb geblogd... is omdat sommige dingen niet te verwoorden zijn. Niet voor mij althans. Soms wil je niet al je gebeurtenissen delen met de buitenwereld. Of soms deel je dingen met anderen, die je niet zomaar met hun verhaal op internet wilt zetten. Ook waren onze processen zo intens, dat ik gewoon geen idee had wat ik erover zou moeten zeggen.
We leven in een bijzondere tijd. Een tijd waarin velen van ons angsten in de ogen mogen kijken en de mogelijkheid krijgen om ze te overwinnen. Dit zijn geen makkelijke processen. Ze zijn wel erg waardevol.
Ik kom erachter dat veel in onze maatschappij ten diepste rust in angst. En dit is eigenlijk heel verdrietig. Het is niet, hoe ik zou willen leven... en zeker niet de toekomst die ik voor ogen heb voor onze kinderen.
Maar als je iets anders wilt, zul je bij jezelf moeten beginnen. 2022 is het jaar waarin ik allerlei angsten rondom autoriteiten in de ogen mocht kijken. Leerplicht. Rechtszaak. Dreiging. Staan voor waar je in gelooft. Wat was het een uitdaging om in alle intimidatie die we voelden, bij de kern te kunnen blijven van waar het voor ons om ging: de kinderen en hun toekomst. En wat is het een feest geweest om te merken dat dit lukte... om de intimidatie stukje bij beetje los te laten en ons eigen mooie ding te doen in deze wereld. Ons eigen mooie ding, waar we niemand bewust kwaad mee doen... en zelfs in onze ogen veel goeds. Wat hebben we genoten en veel beleefd. Maar ook: wat was het confronterend en intens.
Het is niet makkelijk om te pionieren. Om zomaar een weg te gaan die je voelt, maar nog niet ziet.
En dan... soms moet je wel... wanneer je voelt dat alle wegen die er liggen, niet meer passen.. en niet meer aangesloten zijn op wat er nodig is voor wat nog komt.
Het laatste wat ik schreef, begin februari een jaar geleden, was dat ik de eerste zaadjes weer gezaaid had voor dat jaar. Ik weet de vreugde nog die ik voelde en de verwachting van wat komen zou. Een jaar wat ook werkelijk wonderlijk bleek, met hoogten en diepten.
Je gelooft het of niet, maar vandaag een jaar later zijn exact weer de eerste zaadjes voorgezaaid in de kas vandaag.
Waar ik nu sta, is niet te vergelijken met waar ik vorig jaar stond. Oh de vreugde van het idee, waar we volgend jaar zullen staan!
Nederlands 
English