De kinderen thuis. Ik dacht dat ik vooral aan het schrijven zou gaan over het homesteaden. Ik dacht aan de moestuin, de kas, de kippen, het zelf maken van dingen en het INmaken van producten, etc. En zeker, dat gaat hier allemaal ook bij horen. Maar dat wat deze periode voor mij zo bijzonder maakt, zo kenmerkend, dat zijn de kinderen.
Nooit eerder waren we zoveel samen als afgelopen jaar. En dat brengt een heel andere dynamiek mee dan dat ze veel tijd op school doorbrengen. Ik kan zeggen dat het dus inderdaad dynamischer is. Wat mij betreft is het een heerlijke dynamiek. Soms krijg ik even de kriebels. Doe ik het wel goed? Krijgen ze allemaal wat ze nodig hebben? Krijg ik genoeg van wat ik nodig heb? Ik zie steeds meer, dat deze vragen niet mijn vijand zijn, maar mijn vriend. Ik hoef ze niet weg te stoppen en bang te zijn voor het antwoord, want stel je voor dat één van de antwoorden 'nee' zou zijn, dan kun je daar wat mee. Natuurlijk gaat het niet altijd perfect. Dat is ook helemaal niet reëel. Natuurlijk hebben we om de beurt (of soms allemaal tegelijk) wel eens wat tekort. En dan ga je kijken, wat je kunt doen om daar een verandering in te maken. En dat... heet groei!
En dat is meteen het meest wonderlijke fenomeen wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Ik zie het in de natuur.. ik zie het in mezelf... ik zie het in de kinderen. Dit is wat ik het allermooiste vond toen ik voor de klas stond. Dat moment dat je ziet dat het kwartje valt. Dat dingen gaan kloppen. Dat proces van ergens tegenaan lopen, niet weten, soms zelfs denken dat het nooit gaat lukken of je het nooit gaat snappen.. en dan opeens dat moment, dat het 'licht aangaat'. Pling! Ik zie het lampje naast Einsteins hoofd nu voor me. Eureka!
Van de week was hier voor mij zo'n heerlijk moment wat ik hier wil delen. Mijn oudste (11) kwam bij mij met een vraag. Hij had een tijdje terug een zandbak getimmerd voor zijn jongste broertje, als verjaardagskado. Het is een vierkante zandbak geworden. Maar, vroeg hij nu, hoe zorg ik er nou voor, als ik zoiets wil maken... dat het ook écht een vierkant wordt? Ik had allemaal evengrote planken, maar het is eigenlijk net iets meer een ruitvorm geworden dan een rechthoek. Ik zou dan moeten kunnen berekenen hoe groot de afstand is tussen de hoeken die tegenover elkaar liggen (en hij tekende het ondertussen voor me uit op een papiertje), maar hoe doe ik dat?
Ha!! Daar ging mijn hart van branden. Hij vroeg me zojuist om de stelling van Pythagoras! Ik had die nog NOOIT in de praktijk hoeven toepassen... maar zo praktisch als mijn zoon is, hij heeft dit dus gewoon werkelijk nodig. Dus daar kwam mijn kennis van pas. Ik heb even in mijn geheugen gegraafd en we hebben er ook een uitleg van gekeken op youtube. Zo kwam ik erachter dat ik ook uit moest leggen wat een kwadraat is... hoe je wortel trekt.. en op een papiertje hebben we wat oefeningen hiermee gedaan om te kijken of we het snapten.. ook meteen uitgelegd hoe je dit op een rekenmachine kunt uitrekenen... en ja, onze berekeningen bleken te kloppen.
Dit was een heerlijk moment. Maar, zei ik, nu zou ik het even aan je vader vragen... want die heeft soms heel andere praktische oplossingen voor zo'n probleem. Dus wij legden het probleem voor.. Hendrik pakte een kladblaadje, krabbelde daar een berekening op en ik voelde Joas zijn overwinning: Hendrik had zojuist de stelling van Pythagoras gebruikt... en Joas herkende het en wist nu zelf ook, dat hij dat nu dus zelf kan.
En zo was mijn moeder- en juffenhart ook blij, verwarmd en verwonderd. Zo werkt het dus! Als een kind er aan toe is, dan glijdt de nieuwe informatie zo naar binnen... als warme broodjes over de toonbank! Kwadraat, wortel trekken en het uitrekenen van de schuine zijde van een rechthoekige driehoek... volgens wiskundige principes... en dat binnen 15 minuten. Plús, dat hij weet dat als hij het weer nodig heeft... internet de uitleg heeft.
Eureka!!
Nederlands 
English