Zo dankbaar voor dit seizoen!! Wat ben ik gek op kleur.... en op bloemen! En op alles wat leeft, groeit en bloeit en in connectie staat met elkaar...
Gisterenavond liet ik de hond uit en ik kan de laatste weken echt zo onwijs genieten van de natuur om me heen... alsof alle kleuren scherper zijn en er gewoon méér kleur te zien is... het gras groener, de lucht blauwer en geluiden aanweziger. Ik stond over de akker achter ons huis uit te kijken en te genieten... en toen hóórde ik opeens een kletterende regen aankomen. Ik zag hem niet, maar ik hóórde het op het bos aan het einde van de akker neerklateren. Ik hóórde het ook over de akker dichterbij komen. Ik zag niks bewegen, maar echt het geluid kwam dichterbij. Zó bijzonder!
En ja, ik kon niet anders dan gewoon blijven staan, tot ook ikzelf onder de klaterende regen stond. Wat een heerlijke ervaring!
Haha. En zo zijn de dingen waar ik me soms aan kan ergeren, zomaar opeens weer een bron van genot en geluk. Het is maar net, van welke kant je de dingen bekijkt.
Zo bekeek ik vanmorgen bij het uitlaten van de hond, onze tuin vanaf de straatkant. En het trof mij. Wat ik zag, was een tuin, waar ik verliefd op zou worden als ik deze ergens tegen zou komen. Het simpele (zelfgemaakte) hekje, de wilde bloemen en vele gewassen.. het groen als achtergrond met de felle kleuren van alle bloemen er omheen. Wilde vreugde...
Het trof mij ook, omdat ik het meisje ben wat ALLE planten dood liet gaan, toen ik mijn eigen huishouden kreeg. Het lukte mij niet om 1 enkele plant in leven te houden. Ik had altijd interesse gehad in tuinieren, bloemen en gewassen. Maar echt weten hoe ik dit allemaal moest doen, was er niet bij.
Na de zoveelste dode kamerplant heb ik de moed opgegeven en heb tot mijn eigen verdriet gekozen voor nepplanten. Van die echt uitziende, van Ikea. Maar zo leuk en echt als ze eruit konden zien... ik voelde me van binnen er net zo dood over als die plant in werkelijkheid was. Het was me niet gelukt. Ik kon het niet.
...
Totdat ik aangeraakt werd. Alsof God zelf mij leven in blies... We leerden twee prachtige mensen kennen, vol met leven.. Ze kwamen bij ons langs en we voelden allevier zo'n klik met elkaar. Op een moment hebben zij voor mij gebeden.. mijn leven ging overhoop... ik wist niet wat me overkwam. Maar, zei zij, ik heb het gevoel dat jouw ding met plantjes, hier mee te maken heeft. Ik geloof dat het allemaal wel eens kon gaan veranderen. En gek genoeg, ik voelde het ook.
Niet lang daarna kreeg ik een heel stel prachtige planten van hen... waaronder een anthurium weet ik nog. En daar is het allemaal opnieuw begonnen... maar nu opwaarts.. het gebeurde echt... plantjes bleven léven... ze vermeerderden zelfs! Ik durfde weer nieuwe planten te kopen... ik ging stekjes ruilen... ik startte een eigen moestuin.. oh, heel veel plantjes zijn ook weer dood gegaan... maar er waren altijd weer anderen die het heel goed deden, en ik leerde van mijn fouten... er zat geen kramp meer op. Dood en leven... dat hoort er dus allemaal bij... de dood van een plant is weer het begin van een volgende cyclus.
Het groeide en groeide... het pastte niet meer in ons huis (net als ons gezin)... 3 jaar terug kochten we een veel groter huis, met véél grotere tuin... het eerste jaar mislukte opnieuw mijn hele moestuin, maar dat gaf niet. Ik zag waaróm: er was te weinig licht!
We creëerden meer licht... vorig jaar was een heerlijk moestuin jaar waar we een aantal maanden volledig uit de tuin konden eten... en dit jaar, is echt pure vreugde: niet alleen veel gewassen die lukken... maar ook gewoon zoveel heerlijkheid om naar te kijken!!
Ons 'gezin' blijft ook uitdijen. Naast onze vier jongens, telt ons gezin inmiddels ook onze vriend de Zwitserse Sennenhond 'Beer'... een stuk of 12 kippen, een haan, zeven kuikens (en meer op komst) en onze twee loopeenden Bob en Teun.
Soms voelt het of we de grenzen van onze droom hier ook weer hebben bereikt. Soms verlangen we naar meer natuur om ons heen waar we vrij door kunnen wandelen en ontdekken. Naar een moestuin die zo groot is, dat we er altijd uit kunnen eten en óók nog uit kunnen delen... naar eigen koeien, die mogen grazen onder de grote fruit en notenbomen.. en ons voorzien van vlees en melk. Van nog meer tijd samen als gezin, waarin Hendrik mee kan werken en niet 5 dagen in de week op pad hoeft om werk te doen wat niet persé bij draagt aan onze droom. We dromen van mensen die op ons pad komen, waarmee we alles kunnen delen wat we hebben. Van samen groeien en ontdekken.
Maar wat ik ook nu opnieuw merk: ik kan dit niet zelf bewerkstelligen. Net als toen met de plantjes. Dus ik geef het maar over en ik geniet van wat we nu hebben. Er is overvloed... en we gaan zien waar ons leven heen zal gaan en wat het ons brengen zal. Het is goed nu. En het zal goed zijn straks. Er is genoeg. En ik ben ontzettend dankbaar...
Nederlands 
English