Zo gezegd, zo gedaan. Onze tijd bij Plan B brak aan. Een school met veel vrijheden en een visie op het onderwijs waar ik erg achter kon staan. Natuurlijk leren, vanuit 'intrinsieke motivatie'. Ruimte voor de leerling om te leren op de manier zoals bij hen past en op de tijd dat bij hen past. De één houdt zich bezig met koken, de ander met tuinieren, een volgende met een boomhut bouwen en weer een ander leert door te bewegen. Of door contact met anderen. Er zijn zóveel leermanieren. Achter een tafel zitten met een boek om te leren rekenen en taal te doen, is maar zo'n beperkte mogelijkheid. Als je kookt, zul je ook het recept moeten kunnen lezen en de goede hoeveelheden af kunnen wegen. Als je dus graag wilt koken, zul je vanzelf willen weten hoe die dingen werken.
Als ik bij Plan B over onderwijs praatte, voelde ik dat we eenzelfde visie hierover hebben. Ja, dit is waar het om draait. Zelf ontdekken. En soms eerst 'unschoolen'.... namelijk wennen en om leren gaan met het feit dat je niet meer verteld wordt wat je moet doen, omdat je zelf mag gaan ontdekken wat er in je zit en je wilt ontwikkelen. Een prachtig, maar soms o zo moeilijk proces!
Dit idee voelde allemaal heerlijk. Zo op één lijn liggen met elkaar en de mogelijkheid hebben om naar een school te gaan waar dit allemaal mag en kan.
Toch bleek voor ons de praktijk weerbarstiger. We hadden een paar heerlijke maanden achter de rug van thuis bezig zijn met onze eigen projecten. Die projecten waren bijvoorbeeld timmeren en zagen, koken, bakken, (moes)tuinieren en ook hele verhalen uitspelen met de playmobil samen.
Nu kwam de tijd dat we die heerlijke thuisplek 's morgens moesten verlaten en we op school kwamen.. maar het bleek al gauw dat onze jongens zich daar niet zo bewogen als ze thuis doen.
Plan B is een startende school en, zoals ik eerder vertelde, niet bekostigd door de overheid. Dus alles wat ze doen, moet met eigen geld. Dat betekent dus dat er niet direct veel geld beschikbaar is en er gedaan moet worden met wat er is.
Dat is opzich juist mooi, want ook dat is een leerschool op zich. Doen met wat er is. En toch voelde bijvoorbeeld Joas zich niet zo vrij om op school te gaan timmeren en zagen. Hij voelde dat hij dat veel liever thuis deed, want daar had hij alles voor handen. Hij is inmiddels gewend met allerlei gereedschap van zijn vader om te gaan... en sja, dat kun je ook niet allemaal meenemen. Ook bij de anderen voelde ik deze ervaring. Elke keer als we in de auto stapten, voelde het zó dubbel om ons fijne huis en tuin... de hond en de kippen.. een schuur vol gereedschap... achter ons te laten, om dan op school te proberen iets hetzelfde te creeëren.
Ook ik had het moeilijk. Waar ik eerder in het (reguliere) onderwijs een burn-out had gekregen, ging ik nu voor het eerst weer werken. Op die manier was dit onderwijs voor de jongens betaalbaar voor ons. Maar het bleek dat ik érg uit mijn kracht ging als ik op school was. Alle geluiden door elkaar, alle persoontjes die daar rondliepen en ik voelde dat ik wilde verder helpen. Het was teveel.
Vele gesprekken hierover gevoerd en vele wegen uitgeprobeerd. Het voelde zo dubbel, want ik mocht de collega's graag en stond zó op één lijn qua visie. Tot de zomervakantie is het een worsteling geweest, waarin we ook nog een periode weer thuis waren, omdat het gewoon echt even weer helemaal 'op' was. Verdrietig. En tegelijk meteen weer heerlijk. Want als wij weer thuis zijn... dan ontstaat datzelfde dus weer wat we eerst hadden. Kinderen begonnen hun projecten weer op te pakken... vrolijkheid en levendigheid kwam weer terug. Er werden kuikens uitgebroed.. een tuinfair samen georganiseerd.. de jongens verkochten spulletjes en hielden samen budgetten bij. Ze waren bezig en volop aan het leren.
De zomervakantie 2021 brak aan. Die vakantie zijn wij naar Zweden geweest.. een avontuur op zich. En het mooie... daar hebben wij echt een heerlijke reset ervaren... en alsof onze rugzakken goed gevuld werden en we vol positieve liefdevolle kracht weer ons leven hier in konden gaan. Waar ik eerder zulke twijfels voelde over Plan B, wist ik nu dat we daar heen zouden gaan en iets konden bijdragen. Het voelde of ik terug contact had met het 'goddelijke plan', met de wonderlijke richting die ik eerder ook voelde. De richting die me eerder de download had gegeven dat wij 'het léven zouden leren samen'... en die mij en Joas verteld had wanneer de laatste schooldag van de dorpsschool was geweest. Nu voelde het, of we iets mochten bijdragen bij Plan B voor een periode... en we dan wel meer helderheid zouden krijgen.
Meteen bij terugkomst bleek mijn gevoel te kloppen. Hulp was hard nodig bij Plan B! Er waren persoonlijke omstandigheden onder het team, waardoor niet alles liep zoals verwacht en gehoopt was. Er was veel wat moest gebeuren en mijn inbreng kon hier ook goed aan bijdragen. Ik richtte me oa op het opzetten van portfolio's voor alle kinderen, zoals ik dit ook thuis had gedaan voor mijn jongens. Het lukte ons nu een aardige balans te vinden waarin we genoeg rust bewaakten om dit te kunnen doen. De jongens begonnen wat meer activiteiten op te pakken op school en dit gaf ons het idee dat dit misschien toch bij ons ging passen.
Toch bleef het zoeken. Ik had nu bezigheden genoeg om me in vast te bijten, er moest veel gebeuren en ik vind veel leuk. En zolang ik niet de hele dag onder de kinderen ben, maar me ook met regelwerk kan terugtrekken in een rustigere ruimte, dan lijkt voor mij de balans makkelijker gevonden. Toch zag ik dat het zo bleef voor onze jongens, dat het voelde of ze niet hun wérkelijke rol leken te vinden. Ze vermaakten zich wel beter... maar kwamen ze verder? Joas en Manuel waren toch maar, omdat ze niet goed wisten wat ze anders moesten doen, uit de boeken gaan werken. Echt bij hen passen deed dit niet. Maar door het af te wisselen met spelen, was het wel oke. Ik bleef me afvragen wat nou werkelijk van belang was voor hen. Dwingen om dingen te leren 'die ze horen te doen'... of vertrouwen dat ze de dingen wel zouden leren die bij hen horen? Ik las veel over 'unschooling' en begon langzaamaan de roep weer te horen om thuis samen het leven te leren.
Hoe graag we zouden willen dat het bij Plan B helemaal zou gaan zoals we zouden hopen, de sprankeling van dat we op ons juiste pad zaten, bleef toch echt missen. Dat wat we in de periode thuis hadden ervaren, was niet wat we nu ervaarden. Het bleef toch voelen of we elke keer een stukje uit onze eigen kern weg gingen door naar deze school te gaan.
Ik bleef dus opletten wat er nog meer aan opties was... en wat ik voelde in mijn zijn. En toen kwam daar een volgende optie langs: een eigen school starten.
Iets wat ik nooit had gedacht dat ik zou doen of kunnen. Maar wat ik nu opeens begreep, dat je ook in het ieniemienie kunt doen. Niet elke school hoeft meteen een dorpsschool te zijn en niet elke school zit vast aan grote regelgeving qua gebouw en aantal leerlingen.
Ik leerde de regels kennen van het starten van een B3-school, onder de 10 leerlingen. En dit maakte, dat ik nieuwe mogelijkheden zag!
Daarover later weer meer...
Nederlands 
English