Wij voelden dat we onze kinderen niet weer terug naar school konden laten gaan voor die twee weken voor de vakantie, om ze dan na net beginnen te wennen aan hoe alles er nu op school (met veranderde situatie ivm maatregelen) uit zou zien.. en dan weer een week thuis voor vakantie... en daarna weer naar school met de op dat moment geldende maatregelen, waarvan we maar moeten afwachten hoe die er wel of niet uitzien.. (en of we daar wel in mee kunnen gaan, want onze grenzen waren hier en daar al bereikt)... terwijl onze kinderen nu thuis waren in rust, liefde en creatieve levendigheid. Het liep fijn en zelfs de leerplichtambtenaar had toegegeven dat dit prima alternatief onderwijs was geweest.
Ik wist dat ik school moest bellen. Dit zijn niet mijn favoriete telefoontjes, want ik heb het graag goed met iedereen, en ik wist dat dit een probleem kon worden voor hen.
School gaf aan dat ze ons ruimte gaven om tot de vakantie thuis te blijven, omdat er meer ouders waren met moeite. Weliswaar via andere redenen, maar ze hadden hen ook toestemming tot de vakantie gegeven, dus daarmee zouden wij dat ook krijgen. Daarna echter, kon ze dat niet meer doen of garanderen.
Nou goed. Dat gaf ons even lucht om verder te bezinnen. Hoe nu verder? Inmiddels was ik er van overtuigd dat deze manier van leren zoveel natuurlijker is. We schaafden onze werkwijze steeds verder bij en ik zag mooie ontwikkelingssprongen bij de jongens, terwijl ze geen klassikale lessen deden. Ze waren met hun eigen projecten bezig, op hun eigen tijd en tempo. Ook gingen ze beter met elkaar om, ik kan niet zeggen dat het altijd makkelijk ging, want onze jongens hebben gewoon een uitdaging in de dynamiek die ze samen hebben. Maar er werd wel over gereflecteerd en oplossingen gezocht voor elkaar. Er ontstond ruimte.
In de week die erop volgde, ontvingen we het schrijven van de leerplichtambtenaar. Waar hij opeens niet meer schreef dat hij het prima alternatief onderwijs had gevonden, maar zich meer verstopte achter formaliteiten. In elk geval maakte hij er geen punt van. Wel moest hij nog even melden dat onze kinderen nu wel gewoon weer op school verwacht werden.
Brief aan de kant gelegd, het zei ons verder niets belangrijks.
Ondertussen zocht ik weer contact met Plan B. Dat is een sociocratische school in Stadskanaal, een zogenoemde B3-school, die geen overheidsgeld krijgt, en dus meer vrijheid heeft in de inrichting van het onderwijs. Ik was het jaar daarvoor al eens wezen kijken bij deze school, omdat wij veel nadenken over Joas en welke middelbare school bij hem zou passen, waar ik eerder al over schreef. Deze school stond in visie eigenlijk exact waar ik inmiddels ook stond. Er is geen standaard weg voor een leerling. Ieder heeft zijn eigen route en wij mogen daar naar kijken en op inspringen.
Dit bleek onze volgende stap te worden. We konden niet ons niet meer vinden in gewoon maar weer meegaan in het onderwijs waar de jongens gingen, met alle onrust die er overheen voelde hangen voor ons, ivm maatregelen, maar ook de druk op het leren. Het pastte inmiddels niet meer bij hoe we in het leven stonden. We hadden nu geproefd van hoe fijn het werkte voor ons als gezin om onze eigen dingen op onze eigen tijd te mogen doen... in plaats van steeds de stress en heftigheid na schooltijd, etc.
We planden een afspraak bij Plan B... de jongens wilden daar wel heen... en ik zou als leerkracht mee gaan draaien. Want op die manier zou het voor ons financieel ook haalbaar worden om dit te doen. Waar er namelijk voor een kind op regulier onderwijs ongeveer 7000 euro per jaar beschikbaar is vanuit de overheid, is er opeens 0 euro beschikbaar voor datzelfde kind, als het besluit naar een B3-school te gaan, welke overigens ook door de inspectie goedgekeurd moet worden. Overheidsgeld waar we met zijn allen voor betalen, maar waar je dus alleen baat bij hebt als je in het reguliere straatje blijft wandelen.
Scholen kunnen ook voor allerlei activiteiten en zaken subsidies ontvangen van de overheid. Maar als een B3-school dezelfde dingen doet, dan krijgen ze opeens niets van dit overheidsgeld. Dat overheidsgeld waar we dus met zijn allen voor betalen.
Dit zou allemaal zo vreselijk krom niet zijn, als ze deze B3-scholen dan ook werkelijk hun eigen ding lieten doen. Maar zo werkt het dan ook weer niet. Want ook bij B3-scholen komt de inspectie langs en wil zien dat je je houdt aan allerlei regels die onze overheid heeft opgesteld.
Je zou zeggen, waarom zou je dan willen naar zo'n school? Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan? Nou ja. Dat is dan dus.. omdat blijkt dat steeds meer kinderen helemaal zo lekker niet meer passen in het regulier onderwijs. Het inclusieve onderwijs wat voor iedereen passend zou moeten zijn, blijken steeds meer leerlingen buiten te vallen. Vaak als eerste de hooggevoelige, autistische, prikkelgevoelige, hoogbegaafde leerlingen. Maar eigenlijk, mijns inziens, zijn dit de graadmeters van onze samenleving. Als zij ergens niet gedijen... dan is het de vraag of het allemaal zo gezond wel is voor ons allemaal.
Elaine Aron, degene die 'hooggevoeligheid' zijn naam gaf, toonde aan uit studies dat net als bij mensen, ook bij dieren, ongeveer 20% hooggevoelig is. Dat zijn degenen die als eerste de signalen van gevaar oppikken. Bijvoorbeeld in een school vissen, waren het die 20% die de rest waarschuwden dat er gevaar op de loer lag. Daardoor konden ze zichzelf in veiligheid brengen.
Hebben wij nog door, dat dit bij ons ook wel eens zo kan werken? Dat als veel prikkelgevoelige kinderen uitvallen of 'druk worden'... 'overstuur gaan'.. dat er dus iets aan de hand is met ons systeem?
Hoe dan ook. Wij besloten om na de vakantie 4 weken proef te gaan draaien bij Plan B... en dan te kiezen wat het voor ons worden ging.
Dat betekende dus, kwamen Joas en ik achter... dat ons voorgevoel een paar maanden daarvoor rondom kerst exact had geklopt. De jongens hadden hun laatste schooldag al gehad op die laatste kerstfeest-dag. De dag waarop alles voor ons op wonderlijke manier had geklopt... en de jongens een heerlijk feestje hebben gevierd. Maar ook in hun hart voelden, dit kon weleens de laatste schooldag hier zijn. Het was mooi die dag. En het was inderdaad hun allerlaatste dag daar. Ze zijn geen moment daarna meer daar naar binnen geweest. En het was goed zo. De jongens hadden er helemaal vrede mee.
Het maakte me verwonderd. Want door alle consternatie heen, is dit toch steeds een leidraad in onze zoektocht. Dit gaat verder dan ons zoeken alleen.. we worden geleid... en we mogen wonderlijk ontdekken waar dit verder heen gaat. Het begon ooit met een soort visioen van hoe we thuis zouden zijn met elkaar en samen het leven leren... en dwars door alle strubbelingen heen, zien we steeds opnieuw de wonderlijke leiding... en lijkt er even zo'n bevestiging te komen van dat het goed is, dat we blijven zoeken naar wat 'klopt' voor ons.
Plan B dus. Daarover de volgende keer meer.
Nederlands 
English