De leerplichtambtenaar kwam langs. Het was een prima gesprek, al voelde het tegelijk als twee werelden die langs elkaar schuurden. Hij vond dat ik prima alternatief onderwijs gegeven had. Kon ook mee in de manier van denken, van veel dingen in de praktijk leren. Maar zijn visie op onderwijs was toch vooral, dat je dat soort dingen doet ná schooltijd met je kinderen thuis. Dus straks als de school weer open zou zijn, zouden onze kinderen weer naar school gaan. Daar zouden ze alles leren wat ze nodig hebben... en wat je hen verder nog aan praktische dingen wilt leren, doe je dan na schooltijd. Deed hij vroeger ook. De schuur in met je vader om banden te leren plakken etc.
Ik hoorde hem, begreep waar hij stond.. en deelde zijn mening niet over mijn eigen kinderen in deze tijd. Kinderen nu zijn niet meer de kinderen van toen. Kinderen nu hebben met zóveel meer te maken dan kinderen toen. Iets wat mij de laatste tijd steeds duidelijker begint te worden, is dat kinderen van deze tijd al vroeg te maken hebben met trauma's. Trauma klinkt heftig, maar daarmee bedoel ik eigenlijk 'alles wat niet bij hun levenspad hoort, maar daar wel gedwongen staat en ze mee te maken hebben'. Veel kinderen zijn vaak overprikkeld. Steeds meer kinderen of ouders van kinderen herkennen allerlei 'labels' in hun kind. Autisme, hooggevoeligheid, adhd, add, hoogbegaafd, etc etc.
Is dit aanstellerij? Of is er iets gaande? Ik heb niet de volledige waarheid, maar ik kan een stukje van mijn visie laten zien. Samen zullen we in de toekomst steeds meer helder gaan krijgen wat er speelt en wat er nodig is. Mijn gevoel is, dat kinderen in onze tijd met zóveel meer te maken hebben dan vroeger het geval was. Door internet is de hele wereld dichtbij gekomen. Tot hun eigen leefwereld, want ook kinderen hebben al vanaf jonge leeftijd toegang tot internet en tv.
Dit is niet goed of fout mijns inziens. Het is hoe het is. Door internet zijn de mogelijkheden oneindig geworden. Als je iets wilt weten, tik je het in op google. Als je iets wilt leren, zoek je een tutorial op Youtube op. Als je contact wilt met wie dan ook in de wereld, dan zoek je diegene en maak je contact via beeldbellen. Onze kinderen weten soms al beter hoe het werkt dan wij.
Deze wereld is ook oneindig interessant. Ik moet het eerste kind nog vinden wat zich niet getrokken voelt tot 'het scherm'. Onze wereld is in twintig jaar tijd drastisch veranderd door de komst van internet. Ons onderwijs is echter niet zo drastisch veranderd. Natuurlijk, vinden er steeds onderwijsvernieuwingen plaats. Maar toch blijft het zo, dat in de reguliere scholen over het algemeen de leraar vertelt wat er geleerd gaat worden en het kind pakt zijn schrift of tablet en gaat de opgegeven les maken. En nog een les. En nog een les. En nog meer oefening. En nog meer oefening. En dan een toets. En nog meer lessen.
Ik moet zeggen, ik blijf er over nadenken hoor. Het is niet zo dat het één goed is en het ander fout. Maar er wringen vele dingen. Als ik naar mijn kinderen kijk, dan zag ik over het algemeen, dat deze lessen niet inspirerend meer voor hen waren. Natuurlijk werden er ook andere dingen gedaan op school. Alles is dus niet zwart wit. Maar eenmaal thuis, was er ook niet de puf om nog veel op touw te gaan halen.
Ik denk soms, hoeveel uren zit een leerling eigenlijk wel niet op school? En hoeveel van deze tijd zou werkelijke 'leertijd' voor hen zijn? Waarin ze dingen leren die hen echt helpen op hun levenspad? Soms heeft een leerling maar 10 minuten nodig in uitleg, waardoor het iets in ziet. Maar daarna moet er nog wel 50 minuten verder geoefend worden. En de dag erna weer.
Nemen wij hen serieus genoeg? Waarom zijn we hier eigenlijk op aarde? Zijn we hier zomaar toevallig neergevallen als mensen. Als toevallige evolutie die nu maar hun tijd het beste in moet delen.... die 15 jaar lang naar school gaan om de beste baan eruit te kunnen slepen... en dan hopelijk die baan te pakken kunnen krijgen... daarin verdwijnen om dus geld te kunnen verdienen de 45 jaar daarna... om daarna genoeg gewerkt te hebben om wat geld te krijgen om van een aow of pensioen te mogen leven. En te hopen dat je oud genoeg wordt om hier werkelijk van dit stukje vrijheid te kunnen genieten.
Is dit waar we voor hier zijn?? Wat is het nut van dit hele bestaan??
Oke. Misschien wordt ik nu wat filosofisch. Maar... serieus... nemen we onze levens wel genoeg onder de loep?
Wat ik werkelijk voel.... is dat we mogen LEVEN. In ál zijn volheid. Het Leven is een geschenk.... een prachtige ontdekking, van zoveel wonderlijke schepsels die op een bepaalde manier in verbinding met elkaar staan.
Ieder kind is ook een uniek stukje hierin... wat al vól zit met mogelijkheden, nog voor het zelfs hierover praten kan. Ieder mens is hier ook met een bedoeling... en kan door zijn unieke levenspad te volgen, precies datgene bijdragen aan de opbouw van onze wereld, waar hij of zij voor bedoeld is. Te staan waar hij of zij hóórt te staan. Gewoonweg, omdat het zo IS zoals het IS!
Dit is een levensovertuiging die door al dit observeren van het leven, nu bij mij gekomen is en niet meer wil gaan. We zijn hier niet zómaar... we zijn állemaal verbonden.
En als je met die bril op, naar het onderwijs kijkt... dan zie ik al gauw wat er wringt. Er is geen standaard curriculum aan te bieden, voor schepsels die al een schat aan potentie in zich hebben. We mogen als ouderen dankbaar zijn dat deze unieke wezentjes bij ons wilden komen... en we mogen verwachtingsvol hen observeren om te zien welke richting ze zich zullen bewegen. De één zal automatisch de ene weg kiezen... de ander de andere weg.. geen kind is gelijk. En wij als ouderen, mogen een tijdje lang hen helpen door dingen op hun weg te plaatsen waar ze misschien interesse in zullen hebben. Vertrouwende, dat ze alles gaan leren wat ze nodig hebben, om tot hun doel te gaan komen.
Je begrijpt denk ik, wat ik bedoel met dat er twee werelden langs elkaar schuurden, toen de lpa en ik hier over praatten. En er is hierin geen goed of fout. Alleen twee mensen, met een totaal verschillende bril op.. die beiden het beste wensen voor de kinderen in deze wereld.
De conclusie van het gesprek was, dat hij een brief zou schrijven die wij en de school zouden ontvangen. Daarin zou staan dat het akkoord was hoe ik deze afgelopen periode vorm had gegeven met de kinderen. En hij verwachtte ook van ons, dat we de maandag daarop de kinderen weer naar school zouden sturen.
Het voelde opnieuw dubbel. Net als toen met het aanvragen van thuisonderwijs. Ja, ze keuren het goed. Maar nee, je mag dit niet volledig doen. Want we blijven de regels volgen die ooit zijn opgesteld.
Ik voelde me verdrietig. De rust en blijdschap in ons gezin... het kloppende gevoel. Ik moest het dus weer loslaten, om nu twee weken de kinderen weer naar school te laten gaan... en daarna vakantie te hebben. Om daarna maar af te wachten welke maatregelen er wel of niet in onze maatschappij weer zichtbaar zouden worden op de scholen. Dit, terwijl ik weet, hoe mijn tweede reageert op (systeem)veranderingen en hoe lang het duurt voor er dan weer rust in het gezin is. Dit hadden we zo vaak al meegemaakt.
Oh ik had met de leerplichtambtenaar de weg wel verkend. Ik heb gevraagd wat er zou gebeuren als ik hen wel thuis zou houden nog, omdat ik er vanuit mijn hart ten volle van overtuigd was, dat ze thuis nu een betere leeromgeving hadden, dat we fijn op rit waren.. en dat naar school gaan in de onrust die er nu heerste, altijd minder zou kunnen bieden dan waar we nu stonden. De lpa gaf aan dat dit gewoon niet kon. Ze zouden gewoon naar school gaan. Anders heette het 'thuisonderwijs'.. en daar had ik geen toestemming voor. Ik zei, maar ú bent degene die mij hier toestemming voor kan geven. Zou u ons hier vrijstelling voor willen geven? Nee, zei hij, want er was geen regel die mij hier toestemming voor gaf. De regels. Hoe lang zouden we deze nog blijven volgen met elkaar, als er zoveel mensen geen baat meer bij hebben??
Ik vroeg nog eens, wat er zou gebeuren als we besloten de kinderen niet naar school te doen die maandag, omdat ik er met mijn hart van overtuigd was, dat dit beter voor hen was?
Hij zei, dat hij met een andere pet zou terugkomen. Ik vroeg hem, omdat hij hier nu toch zat.. wat die pet dan was? Ik was oprecht geïnteresseerd. Ik zoek het beste voor mijn kinderen. Het duurde even voor hij de woorden gevonden had, maar mocht ik dit echt 'doorduwen'.. en we zouden er niet uitkomen... na schijnbaar meerdere gesprekken oid, dan zou er een proces verbaal opgemaakt moeten worden. Ik vroeg hem, wat dit dan betekende. Betekent dat iets met politie? Ik heb geen ervaring met deze dingen. Nee, zei hij. Dan zou je voor de rechter komen. Ik vroeg hem oprecht, of er dan een rechter éérlijk naar onze situatie zou gaan kijken? Zou ik dan álles mogen laten zien wat we doen, wie we zijn en zou er een eerlijke uitspraak komen over wat het beste zou zijn voor onze kinderen? Ik keek hem verwachtingsvol aan.
Hij vond het zichtbaar een ongemakkelijk onderwerp. Hij wist het niet, zei hij, want hij had dit zelf nooit verder meegemaakt.
En dat was dat. De leerplichtambtenaar vertrok. En ik, met Hendrik, want alle dingen hierin bespreken wij volledig samen.. wij wisten, dat we hen die maandag niet naar school konden doen. Het voelde gewoon níet goed.
En daarover de volgende keer weer meer...
Nederlands 
English