Green fields of glory

Ons onderwijsverhaal - deel 4

Geschreven op 14 november 2021

En zo was ik dus ineens zomaar een paar uur per dag, 4 dagen in de week, helemaal alleen met onze hond thuis. Alle tumult van afgelopen tijd was eventjes bedaard en ik tankte bij. Ik besloot elke dag een stuk met de hond te wandelen en vond een prachtig bos in de buurt waar een soort serene rust hing. Wat een heerlijkheid heb ik daar in kunnen ademen. En wat een hoop adrenaline en opgeslagen narigheid heb ik daar kunnen achterlaten.

Het duurde ongeveer 2 maanden en toen kwam december. De maatregelen begonnen weer aan te trekken en zomaar opeens werd in de laatste week voor de kerstvakantie 2020 afgekondigd dat de scholen weer dicht zouden gaan, en ook zomaar een paar dagen eerder dan het vakantie zou zijn.

Zoals ik eerder vertelde waren veel van de traditionele feestjes voor ons niet helemaal meer weggelegd, maar dit keer had ik naar mijn intuïtie geluisterd en die had mij gek genoeg helemaal voorbereid laten zijn op die week, waarin verschillende kerstactiviteiten op school zouden zijn. Doordat er nu een paar dagen ingekort werden, besloot de school om al die activiteiten samen te brengen op één dag, en dat zou meteen de laatste schooldag voor de lockdown dan zijn.
School gaf daarbij aan, dat wat er niet zou lukken om mee te nemen voor de kinderen (omdat we opeens als ouders een paar dagen minder voorbereidingstijd hadden), niet zou geven.. dan zouden ze het gewoon doen met wat er was. Ze zouden kerststukjes gaan versieren, lekkere hapjes mee mogen nemen en dus samen kerstlunchen, en ze mochten allemaal hun kerstkleren aan in het thema 'rood'.

Ik wist niet van het afkondigen van deze lockdown, maar ik had op het moment dat dat bericht kwam, dus al 4 stapeltjes klaarliggen met rode kerstkleding die de jongens zelf echt heel leuk vonden (dit is echt een voorbeeld van het onmogelijke wat toch gebeurde, mijn jongens laten zich niet graag in een keurslijf dwingen.. maar deze kleding vonden ze stoer en paste bij hen blijkbaar. Het moest zo zijn)... op die kleding lagen al kerstspulletjes voor de kerstknutsel die ze gingen doen... en ik had óók al bij de bio supermarkt waar we toevallig heen waren gegaan die week, mezelf voorbereid op gezonde snacks en broodjes die de jongens die dag mee zouden kunnen nemen.

Ik las het bericht dat de school eerder dicht ging en besloot al die feestdagen op één dag te gaan plannen, namelijk de vólgende dag... en mijn oog viel op die 4 stapeltjes met spulletjes die precies voor deze nu net aangekondigde dag klaarlagen... en ik besefte dat er hier iets wonderlijks aan het gebeuren was.

De dag van dit feestje brak aan, ik liet de kinderen de rode kerstkleding aan doen en gaf hen de tas mee met allemaal hun eigen feestspulletjes hierin. Ze waren in een super feeststemming en opnieuw voelde ik in mezelf dat er iets wonderlijks aan de hand was. Dit was niet hun gewone reactie op feestjes. Ik liet dit wonderlijke op me inwerken en besefte dat ik het gevoel kreeg, dat dit weleens hun laatste schooldag daar kon zijn... en dat dit Gods manier was, om hen een knalfeest als afscheid te laten hebben.. gewoon omdat ze daar ook werkelijk een hele mooie tijd gehad hadden. Ik keek naar de jongens, die nog even voor tv zaten voordat ze naar school zouden gaan. Joas keek naar mij terug, stond op en liep naar me toe. Hij zei... mam... ik zat zomaar te denken... maar misschien is dit wel onze allerlaatste dag bij deze school. En misschien hebben we daarom alles zo passend deze keer. Ik keek mijn prachtige oudste zoon aan en voelde mijn hart groeien... hij had hetzelfde gevoeld, wat een bevestiging... en wat bijzonder dat hij er zo rustig en vrolijk onder was!

Ik vertelde hem, dat ik precies op dat moment hetzelfde gevoel had gekregen. Ik riep de andere jongens bij elkaar, Joas en ik vertelden hen ons net gekregen gevoel... dat we het niet zeker weten, maar dat het wel eens zo kon zijn dat God ons een super gezellig afscheidsfeest gaf vandaag... ik vertelde hen dat we niet wisten hoe dit verder zou gaan, maar dat ze een super fijne dag mochten gaan hebben vandaag... en dat het goed was om daarna te zorgen dat ze alle spulletjes die ze daar nog hadden liggen, mee zouden nemen. Het was vakantie... er kwam een lockdown... maar er was ook zomaar het idee ontstaan, dat dit weleens de laatste dag kon zijn dat ze daar waren, ook al hadden we geen idee wat dan en hoe dan.

Het klinkt misschien vreemd, maar dit alles voelde ontzettend vrolijk en zuiver en wonderlijk. Op wonderlijke wijze vonden állevier onze jongens deze informatie hélemaal niet vreemd.. maakten ze zich er totaal niet druk over... en hadden ze zin om een super feestje te gaan vieren deze dag.

Ik maakte een foto van hen... en heb hen met datzelfde wonderlijke gevoel afgezet op school. Wat was hier gaande?

De tweede lockdown zette in en de jongens waren opnieuw thuis. Wat opnieuw als een feestje voelde. Thuis! Wel had ik meteen toen ik het hoorde, besloten dat het deze keer anders zou gaan dan de eerste keer. De eerste keer had het mij en de kinderen volledig overspoeld door het programma van school te volgen.. deze keer zouden we ons eigen hart volgen. Als er van hogerhand besloten werd dat onze kinderen thuis zouden zijn, met álle liefde zou ik hen daar ontvangen... maar achter onze deuren, gaat het ook op onze manier. Het zou ook op geen andere manier logisch zijn. Op school wordt er gewerkt op de manier zoals voor hen past, dat is heel logisch. Thuis is een totáál andere situatie en moet je het dus aanpassen op hoe het dáár past.

Wij gaan toch ook niet van de één op de andere dag aan school vertellen dat ze naast het lesgeven, nog even alle was van deze kinderen moeten doen, de school zelf schoon moeten houden, drie maaltijden per dag moeten verzorgen en daar de boodschappen voor doen, moeten zorgen dat ze de kleding van de kinderen netjes houden en ze krijgen toch ook geen huisdieren die ze moeten uitlaten en verzorgen, náást dat we verwachten dat ze volledige lessen krijgen zoals ze altijd gewend waren? Wat voor een absurde gedachte is dat?

Met dat mijn vierde nu ook op school zat, hield dit in dat juffen van ons verwachtten dat er 3 uur per kind per week gebeeld-beld zou worden met de klas. De kleuters en groep 3-4 volgens mij een uurtje minder, dus dat zou voor ons gezin uitkomen op ongeveer 10 uur per week de laptop aan met een klas vol kinderen en een juf, die soort aanwezig waren in onze huiskamer.

Ik weet niet of jullie weleens met kinderen erbij proberen te beeldbellen, en dan een werkelijk gesprek te voeren? Bij ons lukt dat 5 minuten, en dan zijn we er ook wel weer klaar mee, door alle chaos die dat geeft. Gekke bekken trekken omdat ze zichzelf zien, niet op hun beurt kunnen wachten en zomaar er doorheen praten. Broertjes die niet stil kunnen zijn een uur lang, of zelfs 3 uur lang!!! omdat een ander probeert te bellen. De stofzuiger die ook ooit nog eens aan moet, maar natuurlijk niet kan als er gebeeld-beld wordt.

In de eerste lockdown had dit voor ons al totaal niet lekker gewerkt. Joas kon het wel zelf, maar was er elke keer zelf overstuur van. Het kostte hem moeite om een goed rustig plekje te vinden waar hij ook nog genoeg wifi had... deed veel moeite om de verbinding voor elkaar te krijgen op tijd, en moest dan een spelletje doen wat hij niet werkelijk leuk vond. Voor de juf deed hij zijn best en zette zijn mooie gezicht op, maar na het uur stond hij bij mij te huilen. 'Mam, als dit is wat we moeten doen, dan doe ik het liever niet, ik ben er helemaal gestrest van'.
Over één vd andere jongens kreeg ik te horen dat er teveel achtergrond gedoe bij ons was. Wat mijns inziens heel logisch was, want ik heb niet 1, maar 4 jongens en een hond.. en die willen om de beurt weleens wat zeggen en kunnen moeilijk een uur lang hun mond houden. PLus nog 1 of 2 uur daarna. De juf vroeg of ik mijn kind niet in een andere ruimte kon zetten waar het rustiger was.

Dat hebben we toen ook geprobeerd. Kind in het kantoortje in de schuur, waar het rustig zou zijn. Wij in de woonkamer bezig. En ik liep er dan tussen heen en weer. Nee, kreeg ik van de juf daarna te horen, dit was echt niet oké. Mijn zoon had steeds gekke bekken zitten trekken voor de camera.

Oke. Dat was het drama van de 1e lockdown, naast dat hele verhaal wat ik vorige keer al opschreef. Ik worstelde met mijzelf en dat IK degene was die er dus zo'n chaos van maakte...

Maar toen deze tweede lockdown kwam wist ik: nee. Die chaos houden we buiten de deur, dit brengt ons gezin geen goeds. Ik mailde direct het schoolhoofd dat we deze keer niet mee konden doen met het beeldbellen, en dat ik nog even zou kijken wat we met de rest van het programma konden. Dat ik zeker met hen onderwijs zou 'genieten', maar dat we het even op onze eigen manier moesten doen.

Maar natuurlijk, zoals de vorige keer, was dit not done. Ik mocht wel aangeven dat ik het allemaal niet meer trok. Ik kreeg zelfs het genereuze aanbod dat allevier de jongens naar de noodopvang zouden kunnen. Maar ik mocht niet aangeven dat wij het heel goed zouden redden, maar op onze eigen manier zouden doen. Want zij waren als school over ons verantwoordelijk en dit was wat zij deden. Dat ik zelf leerkracht ben, deed geen enkele verdere duit in het zakje.

Toch besloot ik, dat ik zou doen wat mijn gezin nodig had. Daarover later meer.


Liefs,

Margriet

Categorie: |

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde Posts

Copyright © 2021 Green fields of glory
entercrossmenu
nl_NLNederlands