Green fields of glory

Ons onderwijsverhaal - deel 2

Geschreven op 8 november 2021


Onze tijd bij verschillende basisscholen brak dus aan. En dat is een enerzijds een prachtige tijd geweest voor de jongens. En ook op allerlei vlakken een moeilijke tijd. Ik merk dat ik het veel lastiger vind om dit tweede deel te schrijven, dan de waterval aan woorden die kwam bij deel 1.

Want, wat wrong er dan precies? Wat maakte dat het regulier onderwijs uiteindelijk niet meer was waar we voor kozen? Dat is iets, waar ik al jaren over na denk, en het lijkt niet in een korte samenvatting weer te geven. Allereerst, hebben de jongens namelijk fantastische meesters en juffen gehad en ook vele mooie dingen beleefd.

Maar als ik een handgreep uit de dingen die schuurden vertel, dan begint het bijvoorbeeld bij één van onze kinderen die erg heftig kon reageren op schooldagen. Op school rustig en correct meedoen, thuis (of soms in de auto al) ontploffen en zich geen raad meer weten. Met alle onrust in het gezin die dat meebracht. Jarenlang heb ik getwijfeld of het iets was dat ik niet deed, wat ze op school wél deden.. en dat het dus aan mij lag. Gebrek aan structuur thuis? Ben ik onduidelijk? Wat doe ik anders?

Achteraf bleek, dat er voor hem juist op school veel onduidelijkheden of prikkels zijn... of zelfs te wéinig prikkels op bepaald vlak... waardoor hij zich heel lang op school moest 'goed houden'... en dit thuis, op de veiligste plek, er uit kwam. Hij bleek erg slim en waarschijnlijk te weinig uitgedaagd. Maar ook snel overprikkeld, wat natuurlijk een ingewikkelde combi kan zijn op scholen.

Daarnaast zijn wij als gezin behoorlijk anders gaan leven sinds de tijd dat onze kids naar school gingen. Bewustere levensstijl, gezond eten, bij alle tradities denken we nu eerst na of het bij ons past en waarom we dit wel of niet zouden willen doen. Dat was niet een levensstijl die we nou kozen omdat we graag anders wilden zijn, maar omdat we niet meer konden leven met hoe het eerst ging. Het gebeurde gewoon. We lazen ons in over wat voeding met je doet.. en na alle kennis, konden wij niet meer doorgaan met onze kinderen bewerkt snoep te geven... en allerlei andere bewerkte producten, die soms niet eens onder de naam 'voedsel' genoemd zouden mogen worden.

Maar dit alles maakt wel, dat je erg vaak het buitenbeentje blijkt. Want, wat als je niet meer blij wordt van alle snoepgoed die rond Sinterklaas rondgestrooid wordt? En de zakken snoep die ook nog eens door leerkrachten mee naar huis gegeven worden? En wat als je zelfs merkt dat een paar van je kinderen doodnerveus worden van dat verkleedfeestje? Voor ons thuis was het makkelijk: dan doen we daar niet meer aan mee, en verzinnen we allerlei gezellige en gezonde alternatieven. Thuis ging dit dus prima. Maar in combi met anderen, waren we steeds de vreemde eend in de bijt en werden we er geregeld toch wel op aangekeken dat 'je dit je kids aandoet'.

Nou goed, overal word je sterker van en daar zijn we ook zeker dankbaar voor, maar steeds meer vragen bleven omhoog komen bij ons over het hele onderwijs. Joas werd ouder en met elk jaar, bleek hij technischer te zijn dan ik had kunnen denken. Ik geloof dat hij op zijn 7e een boormachine kreeg voor zijn verjaardag, omdat dat was wat hij het állerliefste kreeg. Een zakmes... een decoupeerzaag.. hij leerde van papa met allerlei gereedschap omgaan.. en maakt nu op zijn 11e echt al mooie en mijns inziens vrij ingewikkelde dingen van oa hout. Deze jongen zou qua intelligentie havo/vwo moeten doen. Ontzettend snelle rekenaar (in groep 4 waar zijn klasgenoten de tafel van 2 moesten opzeggen ging Joas vragen of hij de tafel van 52 mocht doen) en groot inzicht in dingen. Maar o wat een hékel heeft hij aan boeken. Alles wat hij leerde waar hij echt blij van wordt, kwam uit de praktijk of van filmpjes. En dan zou hij 5 of 6 jaar in de boeken moeten om een diploma te halen? En daarna nog een aantal jaren om een vak te leren uit die boeken?
Mijn hart huilde. Dit zou zó niet passen. Vele gesprekken over gehad, ook met leerkrachten. Maar een echte passende oplossing diende zich niet aan.

Ondertussen bleven de citotoetsen doorgaan, waar kinderen bij worden gemeten en vergeleken met elkaar, om daar vervolgens een label op te plakken van welk niveau ze zouden hebben. Maar... wat voor niveau is dat dan? Eigenlijk ging dit vooral om 'hoe goed je dingen uit een boek kunt leren en reproduceren'. En dan hoofdzakelijk bij taal en rekenen. Als je daar goed in bent, kun je naar hoger onderwijs. Maar... wat nou als je vooral praktisch bent? Welke toets meet dat dan? Of al die kinderen die dyslectisch zijn, maar ontzéttend creatief? Is dat dan maar een bijzaak? Welke vervolgschool is zo ingericht, dat deze kinderen óók gezien worden als ontzéttend intelligent, maar dan op muzikaal vlak, of sociaal vlak, of.. Want... kunnen ze daar niet nét zo goed later een mooie boterham mee verdienen en een gezond en gelukkig leven mee krijgen?

Wat is het toch, dat we als ouders toch wel hopen dat die cito scores zo hoog mogelijk uitvallen? Want, wat zégt het nou eigenlijk?

Onze kinderen zijn wie ze zijn.... en onze scholen zouden DAAR op aangepast moeten zijn. Faciliterend, rondom al hun prachtige kanten. Niet hen trekkende naar het hoogste boeken-reproduceer-intelligentie-niveau. Want zeg nou eerlijk.... waar hebben we in de toekomst (en nu al) een tekort aan? Aan praktische mensen! Aan mensen die problemen in de praktijk op kunnen lossen en weten hoe ze de handen uit de mouwen moeten steken. Aan mensen die niet alleen vanuit een boek hebben geleerd hoe iets werkt, maar daadwerkelijk inzicht hebben in een situatie en zich daar een weg in weten te vinden.

Nou goed... dit is weer even genoeg voor deze dag. Haha. En ik ben nog niet klaar... dus wordt opnieuw vervolgd... met de volgende blog.




Liefs,

Margriet

Categorie: |

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde Posts

Copyright © 2021 Green fields of glory
entercrossmenu
nl_NLNederlands