Hoe gaat het nu, met ons onderwijsverhaal? Wat is de laatste ontwikkeling, nadat we de brief naar de overheid hebben verstuurd, waarin we laten weten dat we afstand doen van de leerplicht van onze kinderen? (Zie deze blog als je nu denkt 'WAT?")
Er is in principe nog niet veel veranderd. We hebben van de gemeente een brief terug gekregen dat ze onze brief ontvangen hebben en zo snel mogelijk gaan beantwoorden. We hadden de leerplichtambtenaar namelijk een kopie gestuurd.
Toch gebeurt er bij mij nog steeds van alles aan ontwikkeling IN mezelf. Ik ervaar dat ik steeds meer verbinding voel met allerlei mensen die hart voor mooi onderwijs hebben. Hier hebben we gesprekken over, we denken na over hoe we dingen vorm zouden kunnen geven.
En wat me opvalt... is dat er behoefte is aan een meer organische structuur. Een mogelijkheid om onderwijs te ontvangen, maar zonder dat je er op vast of leeg hoeft te lopen. Behoefte aan inspirerende plaatsen waar kinderen zichzelf mogen zijn... ook als het even allemaal niet wil. Geen standaardvormen. Geen standaardlessen. Meer vertrouwen in de eigen ontwikkeling van een kind, vanuit hun innerlijke drijfveren. Geen dwang, maar vertrouwen. Vertrouwen dat ieder mens vanzelf leert, op de tijd dat het daar klaar voor is. Een wéten zelfs, dat het alleen maar kán leren, wanneer het in vrijheid en vertrouwen leeft. Een mens leert niet wanneer het zich gedwongen voelt. Dan kan het hoogstens 'reproduceren'.
En dat is exact waar we ons decennia lang mee bezig hebben gehouden. Met reproduceren van kennis en ervaring die anderen opgedaan hebben, en dit zo precies mogelijk kopiëren. Dit hebben wij 'leren' genoemd. Maar daar ben ik het inmiddels niet meer mee eens.
Leren is, wanneer we open staan voor wat er BINNEN in ons gebeurd.... en de dingen laten komen zoals ze komen willen. Het volgen van de Sprankels die oplichten in ons leven... waar je voelt dat iets raakt met het vlammetje in jezelf. Wanneer we dáár naar luisteren... dan kunnen we ontdekken wat er werkelijk te leren valt in dit leven. Dan kunnen we ontdekken waarom wij hier op aarde zijn gekomen. Dan kunnen we ontdekken wat ons levensdoel is.
Ik was ontroerd afgelopen week. Eerder schreef ik een blog over de heerlijke piano-app waar wij nu een poosje een abonnement op hebben. Werkelijk elke dag staan ze allevier te springen om weer een poos piano te mogen spelen en wanneer ze niet gestopt worden (omdat de volgende nu écht wil) zitten ze er zo onafgebroken 1,5 uur op te oefenen.
Eén van mijn zoons kwam deze week na zijn pianotijd naar me toe... met een glinstering in zijn ogen. Hij zei: 'Mam... er gebeurde iets toen ik piano speelde. Toen ik een aantal tonen speelde, voelde het of er iets gebeurde. In mij. Maar ook om me heen ofzo. Alsof door die tonen er iets heelde. En we nu geen ruzie meer hoeven maken. Ik werd er echt heel blij van.'
Ik was geraakt. Hij had een Sprankel ontmoet.. en was zich er bewust van. Ik had het eerder bij hem ook zien gebeuren met muziek. Ik heb hem uitgelegd, dat er in het leven allerlei van dit soort Sprankels zijn te ontdekken. En wanneer je er één ontdekt, dan gebeurt er inderdaad iets bij jou van binnen. Dan heeft het te maken met wie je bent.. en met jouw levensdoel op aarde. Misschien is muziek één van jouw Sprankels. In elk geval is het prachtig om te beleven en bij stil te staan!' Hij was verrast... ontroerd... en begon toen te springen van vreugde. 'Ja!' Riep hij. 'Dit is echt zó geweldig!'
Ik heb hem ook uitgelegd dat het misschien niet zal betekenen dat alle ruzie meteen is opgelost. Maar dat hij op dát moment in zichzelf dus volledige vrede heeft gevoeld... en er in hém dus geen ruzie was. Daar was geen plaats voor. En dit is een stukje wat als dat steeds meer uit mag gaan groeien, ervoor zorgt, dat ruzies op gaan houden en alle dingen meer gaan kloppen.
Het was een ontroerend prachtig gesprek, en nog lang was hij er enthousiast en hyper van.
En nu steeds als ik hem zie piano spelen met zijn swingende lijf, dan word ik er warm van.
Ze gaan hun Sprankels vinden. We gaan dat allemaal. En dat gaat de wereld veranderen. De mooiere plaats vrijmaken. Gewoon, omdat het niet meer in ons op zou komen om ruzie te maken. Er zal geen ruimte meer voor zijn.
Ik ben dankbaar, voor alles wat ik door mijn kinderen leer en werkelijkheid zie worden.