Green fields of glory

We krijgen regelmatig de vraag, hoe gaat het nu met jullie onderwijsverhaal?

En ja, hoe gaat het nu? Nou.. eerlijk.. het gaat eigenlijk heel bijzonder. Menselijk gezien staan we er niet zo goed voor. We kregen nu ook een brief terug namens de minister van onderwijs. Netjes verwoord. Maar met daarin de woorden, dat als wij niet kiezen voor één van de bekende keuzes voor onze kinderen, dat een gevangenisstraf de sanctie zal zijn, plus een geldboete.

Daarnaast krijgen wij nu regelmatig verhalen te horen van mensen die hier inderdaad met dit soort dingen te maken hebben gehad. Uithuisplaatsing van kinderen, rechtszaken, touwtrekken.

Ik heb in de afgelopen periode door veel angsten heen moeten werken. Soms trilde mijn lijf de hele dag als een rietje. Niet persé een fijne hoedanigheid.

En toch... als ik dan terugkom bij God... me bezin... mediteer... bid... verstil... dan is daar zo'n helderheid.... zó'n rust... zó'n verrtouwen... en zó'n bescherming. Mijn vraag is steeds, 'wat is onze weg?'... wij zijn ons namelijk heel erg bewust van het feit, dat het hier op aarde allemaal niet meteen om onszelf draait. Maar dat er een groter geheel is waar we aan bij mogen dragen. Onze vraag is dus steeds 'wat is onze plek?'. Ik kan daar niet alles over vertellen nu, maar als ik met deze vraag bezin, en met open hart op antwoord wacht... dan is daar werkelijk iedere keer bevestiging. De weg die we nu lopen klopt. Er gebeuren haast elke dag wel wondertjes waardoor we opnieuw bevestigd worden. Ja, dit klopt!

Onze kinderen zijn thuis.. en daar zijn ze werkelijk heerlijk bezig met hun eigen projecten. oa Engels, wiskunde, piano spelen, netjes leren schrijven, ondernemen, overleggen, samen dingen regelen en gedaan krijgen, boeken lezen, samen spelen, allemaal vaardigheden waarin ze zich aan het oefenen zijn.
Ondertussen hebben wij werkelijk met heel erg veel mensen contact over onderwijs en ontwikkeling. We zijn in overleg om uitwisseling van contacten te gaan bewerkstelligen, zodat onze jongens niet alleen thuis met zijn vieren en bij mij zullen zijn, maar er een contact tussen meerdere kinderen en volwassenen over en weer zal gaan bestaan...

We denken met anderen na over 'learning communities'... plekken waar geleerd en gegroeid kan worden, en waar een soort organische uitwisseling tussen kan bestaan bij wat bij ieder kind past. Wij voelen onszelf steeds meer zo'n 'learning community'. We staan open voor wat er hierin over en weer gaat stromen... en hier wordt al een prachtige basis voor gelegd, stapje voor stapje. Uitgaande van ieders kwaliteiten en wat we werkelijk te bieden hebben... op elk moment. De ene keer misschien meer, de andere keer misschien minder... en dit is allemaal goed. It takes a village to raise a child. Samen kunnen we dit.

Tot nu toe voelen we nog steeds niet dat we onze school moeten aanmelden. En ik begrijp steeds beter waarom. We blijven hierin onze intuïtie volgen, dus als het morgen wél het moment is, dan zullen we dit doen. Maar ik denk dat het tot nu toe nog niet zo is, omdat het ten eerste nog niet ver genoeg uitgekristalliseerd is. We zitten in een proces wat tijd nodig heeft. En zodra je je aanmeld, kijkt de overheid met je mee en heeft deze hier allerlei mening over en controle. En hoewel ik het menselijk gezien begrijp, ervaar ik dat ons dit niet helpt. We zijn in ontwikkeling en hier gaat iets prachtigs uit komen. Maar dit waar wij mee bezig zijn heeft geen voedingsbodem in controle en dwang. Dat wat nu ontstaat is vanuit vertrouwen en uniekheid van iedere aanwezige.

Hoe dit verder gaat lopen? Er wordt momenteel een proces-verbaal tegen ons opgemaakt. En we hebben daar rust over. We krijgen die rust, wanneer we God opzoeken. Er wordt ons continu bevestigd: wees niet bang, Ik ben bij je en ik lever je niet uit. Ik wil dit rechtsgeding aan gaan, jullie en jullie kinderen zijn veilig.

Woorden die op die manier tot ons komen als we om antwoorden vragen, maar ook mensen die op bijzondere wijze op ons pad komen en ons zomaar prachtige bevestigende verhalen vertellen die ons precies bevestigen in wat we zojuist gehoord hadden. We zijn veilig. Ben je bij Hem, dan ben je veilig.

De wereld is aan het veranderen. En al wat van Hem is, is veilig. Staat stevig. Al wat niet van Hem is, wankelt. Ik voel het in mijn eigen lijf als ik door angsten heen ga. Het zijn angsten van generaties die nu over ons heen komen, omdat we 'het altijd zo gedaan hebben'. En nu doorbreken we die patronen. Al die angsten komen vrij... maar breng je deze bij Hem... bij het Hogere dan wat jouw aardse mensje is... dat valt het weg... en blijft je prachtige Licht en vertrouwen over. Dan sta je opeens sterk en weet je dat alles goed komt. Omdat het niet op jouw schouders ligt... maar alle hemelkrachten aan het werk gaan voor jou... omdat je het los liet.

We zitten in een bijzondere tijd. En hoewel soms donker en moeizaam... ben ik intens dankbaar dat ik dit allemaal mee mag maken. Want wat een Licht komt er vrij.... wat een práchtige wonderen maken we mee... wat een magische tijd gaan we in.

We zijn veilig. En een hele nieuwe manier van samen leven op basis van liefde en vertrouwen, is aan het uitrollen. Blijf dicht bij jezelf... dan zul je het ook zien.

Liefs,

Margriet