Vandaag zijn de eerste zaadjes in de grond gegaan... de eerste zaadjes van het nieuwe tuinseizoen. Niet in de koude grond, maar in voorzaaibakjes die ik binnen neerzet voor het raam.
De grond tussen mijn vingers te voelen.... de minuscule zaadjes te zien op de mooie zwarte grond... het water over de losse grond gesproeid zien worden... het klinkt stom, maar ik kan er haast van huilen.
Deze winter was ik mijn liefde voor de tuin kwijt. Ik vroeg me zelfs af of dit nog wel was wat ik wilde. Maakt het me nog wel blij? Het voelde leeg in mij wat de tuin betreft. Geen verlangens. Geen blijdschap. Geen nieuwe ideeën.
Ik vroeg me af of die liefde nog wel terug zou komen.
En ja dus. En ik kon wel huilen. De grond door mijn vingers te voelen... mijn nagels zwart te zien worden... de plantjes voor me te zien die hier uit zullen gaan groeien.. de namen te lezen die horen bij deze gewassen. De nieuwe groentes verwelkomen die ik nog nooit eerder geteeld heb...
Dit is wat bij mij past. Dit is waar ik van tot rust kom. Dit is misschien wel... wat mij heelt.
Het is toch wel een intense winter geweest. Ik ben dankbaar. En ook een beetje moe.
Dag Arwen, dag Kyra, dag Eleonora. Fijn dat jullie er zijn. Ben benieuwd wat we gaan beleven dit jaar. Ik leg jullie in jullie bedje... en groei maar goed. Tot snel!
Nederlands 
English