Een titel vol verwachting... en ja, zo voelt het ook. Tegelijk heeft het even geduurd voor ik deze blog kon schrijven, want 'wat als ik het niet waar kan maken'!?
Gisteren was zo'n dag, dat ik in die kramp leefde. De kramp van 'Oh nee, wat gebeurt me nu.. dit kan ik helemaal niet! Waar was ik met mijn gedachten?'
En toch mocht ik ook weer door die kramp heen komen... door het besef, dat dit alles niet was om MIJ... maar omdat ik de vraag heb gevoeld en de roep heb gehoord om te doen wat we nu gaan doen. En dus mag ik het ook weer loslaten en leven vanuit het vertrouwen, dat ik alleen maar hoef te leven in verwachting dat Alles ons gegeven is... en gegeven zal worden... en het niet om MIJ draait.
Dus.... waar gaat dit allemaal over?
Nou.... we zijn een eigen school gestart!!
Wat?? Een eigen school? Hoe dan... waar dan?? Met wie dan? Weet je wel hoeveel werk dat is en wat daar bij komt kijken? En hoe zit het dan met de ontwikkeling van de kinderen.. hoe kun je die dan waarborgen? En hun vriendjes... Margriet, wat ben je van plan???!
Ja, dat allemaal dus!
Ik zal je de details vertellen. Ooit gaf ik les op regulier onderwijs. Een mooie tijd en een ingewikkelde tijd. Hart voor kinderen, maar tegelijk vastlopen. Zoveel, zovaak, zo weinig kunnen doen van wat ik echt wilde.. zo voor 300% er voor gaan, maar thuis geen eten meer kunnen koken voor mijn gezin omdat ik gewoon alles gegeven had die dag. Mijn kinderen die ik weg moest brengen. Het wrong en bleef wringen. Ik draaide en draaide en toen voelde ik het komen.
De roep om THUIS te mogen zijn. Ik voelde het letterlijk als een roep in mijn hart. Die steeds luider werd. Eerst geloofde ik het niet. "Ja maar..." Maar na tijden lang draaien en wrikken, gaf ik me daar aan over. Ik ging stoppen met werken en thuis zijn voor de kinderen.
Van die keuze heb ik nog geen dag spijt gehad.
Maar het verhaal gaat verder. De kinderen gingen zelf naar school. Eerst Joas. Daarna zou Manuel moeten. Manuel bleek er nog niet klaar voor. Qua intelligentie wel, qua persoontje niet. Ik voelde een blokkade. Manuel was zeer slim, maar nog totaal niet zindelijk. Helemaal niets. En hoe dichter de datum dat hij naar school zou gaan naderde, des te groter werd de blokkade en stress in hem.
Later herkende ik het oa als faalangst. Hij wil de dingen eerst begrijpen, daarna vertrouwt hij er pas op. Maar vaak is het begrip er nog niet, en komt er dus een stress bij hem vrij (pff.. herkenbaar, wat kunnen kinderen spiegelen he!!)
Hoe dan ook, in onze worsteling van dat moment besefte ik dat hem naar school dwingen niet de juiste keuze was. Ik kwam erachter dat kinderen op hun 4e nog niet verplicht zijn naar school te gaan, maar pas op hun 5e de leerplicht start. Als ze nog niet naar school zijn gegaan, dan hoeft dit ook niet voor hun 5e (het is een ander verhaal als ze al wél zijn gegaan). Hij stond al wel ingeschreven, maar in overleg met de school besloten dat hij nog niet zou komen en we eerst hier rust over zouden gaan krijgen... en daarna pas goed was om te gaan starten. School moet geen struikelblok worden.
Manuel werd daarna eigenlijk vrij snel zindelijk (toen ik hem het proces van zindelijk worden stapsgewijs uit had gelegd, zag hij er doorheen en was het zo voor elkaar...).. (dat zijn van die dingen die je graag vooraf had geweten, maar je er niet bij krijgt in het leven... zelfs niet als je je kind haast de naam van een handleiding geeft (Manual = handleiding in het Engels) ).
Maar er gebeurde in mij iets bijzonders in die periode. Ik had me hier nog werkelijk NOOIT mee bezig gehouden, maar zomaar opeens vanuit het niets zag ik een beeld voor me... dat ik de kinderen THUIS aan het scholen was. Of eigenlijk... ik onderwees hen niet eens echt... we leerden sámen van het Léven! We waren aan het ontdekken en spelen en allemaal nieuwsgierig naar hoe de dingen werkelijk zaten.. en daar gingen we over op onderzoek uit.
Dit beeld kwam in een splitsecond, maar in die nanoseconde was het of er een nieuw programma in mij gedownload was, wat éxact wist hoe dit zou zijn. Ik was er zelf werkelijk verbaasd over en vertelde het aan Hendrik (manlief). Ik zei: zou ik ze dus moeten thuis scholen? Dus thuisonderwijs aanvragen? Dat was echt een vraag die nog werkelijk nóóit in mij opgekomen was.
Hendrik had vele kritische vragen. (Iedereen die hem kent, zal weten hoe goed hij daarin is 😀 ). En ik had, bijzonder genoeg.. echt op ál die vragen een eerlijk en passend antwoord. Vanuit die nano-seconde download.
Dus... na vele dagen praten en vragen stellen en antwoorden benoemen... hakten we de knoop door. Ik ging thuisonderwijs aanvragen!
Ik besloot het gewoon in vertrouwen te doen. Als dit de weg was, zou ik wel toestemming krijgen. En anders kwam er dus iets anders. Ik schreef een brief, recht uit mijn hart, waarin ik het beeld schetste wat ik voor me had gezien, hoe ik mét de kinderen het leven zou ontdekken. En dat daar een schoolgang niet bij paste, maar dat we dit dan op onze manier moesten doen.
Na een poosje ontvingen we post hierover terug, van de leerplichtambtenaar. We kregen toestemming om Manuel thuis te scholen, én alle verdere kinderen die de schoolleeftijd zouden bereiken. Wat een feest!!!!!!
Maar toen de tegenvaller: we kregen géén toestemming om Joas van school áf te halen, want die zat in groep 2... en eenmaal op school, mogen ze er niet meer af.
Huh? We waren verbaasd. Als men erachter staat dat ik dit zou doen... waarom dan niet voor onze oudste? Wat zou het voor probleem zijn dat hij van school af zou gaan? Ik had al contact hierover met de school en ze vonden het een heel boeiende ontwikkeling en stonden, naast de vragen die ze erover hadden, open voor een samenwerking hierin als ik toestemming zou krijgen.
Het voelde verdrietig om dit los te laten, maar ik wist dat het niet samen kon gaan. Ik wist dat ik niet het Léven kon gaan ontdekken met 3 van mijn kinderen, terwijl we 4 keer op een dag naar school moesten om de oudste te brengen en halen. Dat zou elke dag weer, ons gezin en mijn hart verscheuren.
We kozen er dus voor om hen allemaal naar school te doen, met een blijvende vraag in mijn hart.
Ik merk dat dit een super lang verhaal gaat worden... een verhaal wat er uit wil, dus ik ga het in meerdere delen doen. Dit was deel 1 van ons onderwijs verhaal. Deel 2 volgt later!
En ja.. we ZIJN dus een school gestart. Over al die ins en outs ga ik je ook meer vertellen.... maar ik moet het even op mijn eigen manier doen. Wordt vervolgd!!
Nederlands 
English
Leuk deze aanloop en details te lezen! Liefs Roelofke