Green fields of glory

En toen ging ons onderwijsverhaal weer verder. Sowieso gaat het altijd verder natuurlijk, want we zijn in een heerlijke creatieve flow aan het komen hier thuis. Ik vind het heerlijk om daar ook wat over te delen.. maar er zijn nu eerst andere dingen die naar voren kwamen.

Wettelijk gezien hebben wij dus tot 28 december 2021 om onze school aan te melden bij Duo, de overheid. Toch kregen wij afgelopen zaterdag een brief van de leerplichtambtenaar in de bus. We lazen het, keken ernaar en verbaasden ons werkelijk over het taalgebruik en de toon.

Geen telefoontje naar ons van 'goh, hoe zit dit, hoe moet ik dit zien?' Maar een (onterechte) beschuldiging en op het matje roepen.

Nou goed. En dan de vraag, wat doen we hiermee? We besloten het even te laten bezinken. Niet onze eerste emotie de leidraad te laten zijn. Wat me wel opviel, was dat mijn eerste emotie dit keer geen angst meer was, geen schrik om wat er gezegd werd. Dat was aan het begin van dit jaar nog wel anders geweest.

In een halve dag tijd hebben H en ik allerlei opties besproken en getoetst aan ons hart. Maar het ging ons er vooral om... wat ervaren we als juiste weg, ongeacht deze brief? We hadden nog steeds beiden niet de overtuiging gekregen om onze school te gaan aanmelden bij de overheid. Dit had ik wel diezelfde ochtend nog overwogen, maar voelde nog steeds niet als de weg.
Het voelde ook niet als juiste weg om dit gesprek op deze manier aan te gaan. Deze toon zette ons niet aan tot actie. Het raakte niet met waar we staan.

We praten erg graag over onderwijs.. en over de toekomst van onze kinderen.. we denken hier veel over na, zien veel gebeuren en zijn oprecht open voor wat zich in liefde wil aandienen hier in. In die geest staan wij open voor gesprek, niet vanuit veroordeling en schuld.

Op zondagochtend voelde ik het antwoord in mij. Geen concessies meer. Niet meer afknibbelen van de waarheid die je in je voelt. Blijf volledig in het licht. En ik kreeg het gevoel wat dit ging betekenen. Aangeven, dat wat wij nu doen, is wat we blijven doen. En gewoon maar aangeven bij de overheid. Het ministerie van onderwijs.

We lopen al lang tegen de leerplicht aan, als struikelblok. Degenen die ons onderwijsverhaal helemaal gevolgd hebben, kennen de reis, die jaren geleden al begon. Wij waren wettelijk gezien alleen nét te laat met onze verlangens. Als wij 1,5 jaar eerder waren geweest, dan had Joas nog niet op school gezeten en hadden we vrijstelling van leerplicht aan kunnen vragen.

Keer op keer hebben we ervaren dat de leerplichtwet in het geval van ons gezin geen zegen voor onze kinderen was, maar een blokkade om werkelijk op die plek te kunnen staan waar we voelen dat we horen. Keer op keer gezien dat de letter van de wet werd gevolgd, in plaats van een precies in onze situatie aanvoelen wat zou kloppen voor ons gezin.

En dus, zei ik tegen manlief zondagochtend, voel ik dat het nu de tijd is om aan te geven bij de overheid dat we afstand doen van de leerplicht. Het was God zelf die mij 6 jaar terug de 'download' had gegeven van wat wij nu met de kinderen doen. Samen het leven leren. 6 jaar lang hebben we alle wegen onderzocht en het wordt ons niet mogelijk gemaakt.

Je zou kunnen zeggen, sja rot voor je. Er zijn zoveel regels waar mensen door beperkt worden, daar heb je gewoon mee te maken, anders kun je geen samenleving zijn.

Ja, zo hebben wij het ook lang bekeken en dan maar weer ingeslikt. En toch, kreeg ik pas vanuit de bijbel een nieuw inzicht. Ik wil het je graag delen.

In de tijd van het volk Israël hadden volken om hen heen allemaal een koning. Israël had dit niet, zij hadden God zelf. God zelf leidde hen via de profeten in de wegen waar ze moesten gaan en bracht hen overwinning, keer op keer. Toch wilde het volk ook een koning. Samuel was op dat moment de profeet van God en vroeg God wat hij hiermee moest.. ze hadden God zelf toch?

God liet hen weten dat als ze een koning wilden, ze een koning konden krijgen. Hij vertelde er wel bij dat deze koning van alles zou eisen. Hun werk van hun zonen en dochters, land, opbrengst, arbeid. Het volk hoorde dit en wilde het toch. En ze kregen het.

Een paar weken terug besefte ik... en wij staan hier nog steeds! We hebben nog steeds die overheden. Ze vragen inderdaad een groot deel van ons in ruil... geen werkelijk vrij onderwijs, maar leerplicht... grote percentages belasting.. (als je het om gaat rekenen hoeveel van je inkomen er werkelijk naar belasting gaat, voordat je er iets van koopt, dan is dat schrikken).. etc etc.

Maar.. ik heb zelf er aan meegedaan. Ik wist niet beter... ik dacht dat dit het beste was om te doen... maar ik heb ook de overheid tussen mij en God geaccepteerd. Staat er ook niet in de bijbel dat je je overheden moet respecteren? Dubbeldubbeldubbel.

Toch had ik op dat moment, een paar weken terug, het gevoel dat ik me mocht bekeren hiervan. Ik voelde steeds de roep van God, en de woorden 'Uit mijn hand alleen zul je eten'. Als belofte. Als liefkozing. Hij zorgt voor ons. Beter dan wie ook.

Ik gaf de situatie aan Hem... gaf me over... alleen U nog Heer. Een volkomen rust en vreugde overvielen mij.

En nu voelde het als de tijd om dit ook aan de overheid te gaan laten weten. Ik keek Hendrik aan en hij was het met me eens. Hij had steeds de vraag gehad, 'maar is het werkelijk al tijd hiervoor?' Lopen we niet vooruit op de zaken?

Mijn gevoel zei dat het altijd tijd was geweest, maar dat we het nooit beseft en gedurfd hebben om hier iets werkelijk mee te doen.
We besloten het eerst nog ter bevestiging aan God zelf te vragen. Ik pakte de bijbel erbij en vroeg God in gedachten 'hoe moeten we deze situatie zien?'. De bijbel sloeg open bij Hosea 11. Het sprak ons totaal over 'Ik had jullie altijd al lief, ik heb je geroepen, maar je keerde je weer af. Hoe harder ik riep, des te meer dwaalden jullie weg, maar ik ben het al die tijd die voor jullie zorgt. Ik trek je met liefdevolle koorden en zou je nooit uitleveren.'

Het was wat we moesten horen. Voor een ieder die dit leest kan het weer andere dingen oproepen, maar voor ons sprak het zo duidelijk, dat dit was wat we moesten doen.

Ik wist ook hóe. Ik zou een pen en papier moeten pakken. Beginnen met schrijven... en pas stoppen als het klaar is. Niet op de computer, niet gaan herschrijven... gewoon in één keer opschrijven zoals het komen wil... en als Hendrik het er dan ook mee eens zou zijn, gewoon versturen.. zonder te herschrijven. De geest zal spreken. Het ligt namelijk niet aan ons. Niet aan mijn woorden. Niet aan mijn slimmigheid of naiviteit... het gaat om de bereidheid om je hieraan over te geven.

Dus.... dat hebben we gedaan. 6 kantjes heb ik geschreven. Ik heb het daarna voorgelezen aan Hendrik... en ook de kinderen hebben allemaal ademloos meegeluisterd. Daarna kwam er een volmondig ja uit iedereen. De kinderen weten wat deze brief betekent, menselijk gezien. Ze weten dat het zou kunnen dat hier menselijk gezien problemen op gaan komen. Ik vroeg hen, hoe ze dit zagen. Ze wisten het. En ze vonden dat we het toch moesten versturen. Want God zal ons helpen.

Xavian antwoordde toen... mam, misschien zal het wel écht zo zijn als bij die verhalen die we lezen. Dat we bijvoorbeeld net als die mensen in het vuur worden gegooid. Maar dat we er niet van dood gaan en we er gewoon levend uit komen.

Ja... zei ik. Ja... ik denk dat ook Xavian. Dat dat wel eens zo kan zijn. We hebben dit niet voor niets allemaal gelezen pas. En hoe dan ook... moet je doen wat je moet doen. Ja. Ze waren het allemaal met ons eens.

Hieronder de brief die ik geschreven heb en we gistermiddag verstuurd hebben naar het ministerie van onderwijs, met een kopie naar de leerplichtambtenaar:

Mocht het slecht te lezen zijn, dan hieronder nog een poging:

Ben ik nu niet gespannen? Jawel, soms wel. Soms twijfel ik opeens hevig aan wat we gedaan hebben. Dan lees ik de brief en voel ik me zo onwijs stom en naïef. Hoe kon je dit doen? Dit gaan ze nooit begrijpen! Je had je moeten verdiepen in de wetten en in wat Burgerfront al heeft uitgezocht... je had je stappen moeten plannen... of je had wel gewoon je school moeten inschrijven... het was zo dichtbij.... maar niet dit!!

Dan vergeet ik helemaal dat dit allemaal niet om ons ging... niet om de uitkomst die er zou komen... maar dat we ons hebben laten leiden... en dit de weg was. En dan weet ik weer dat alles goed is. Hij zorgt. Dat deed Hij altijd al... en dat doet Hij nog steeds. En daar zal Hij nooit mee stoppen. We zijn vrij in Hem. Alles is er al... en het vult mijn hart!

Love,

Margriet