Ik besloot om te gaan voor wat mijn gezin nodig had. En dit voelde als rust, plezier.. en sámen het leven ontdekken. Er was (en is) veel gaande in de maatschappij, veel onrust brengt dit met zich mee. Voor ons voelde het belangrijk om die onrust buiten de deur te houden. In ons huis mocht gezelligheid en goedheid zijn. Rust en léven. Thuis is onze allerbelangrijkste haven, de plek waar je jezelf mag zijn. Die zou ik bewaken.
Zo vaak als er lockdowns zouden komen, ik zou de kinderen met open armen ontvangen... en het op onze manier indelen.
Ik bezon, hoe 'onze manier' er dan uit zag. Ik voelde geen angst om leerresultaten. Deze bijzondere tijd is namelijk een práchtige tijd om heel veel dingen te leren. Bijvoorbeeld om uit te vinden waar je je rust in vind. Waar liggen je zekerheden? Waar ben je bang voor? Wat kun je daarmee?
Het is een tijd van ons leren verbinden met onze intuïtie... met het Goddelijke. Met de Énige die alles in de hand heeft... en hier allemaal niet van op kijkt. Ook herinnerde ik me mijn 'download' over hoe we thuis samen het Léven zouden leren en ik besefte dat we daar nu stonden. We zouden dit wel gaan uitvinden samen.
Ik liet school dus weten dat wij niet mee konden doen in het volledige leeraanbod, maar dat ze er van op aan konden dat we educatief bezig zouden zijn. Dat voelde ook echt zo. Maar wel op onze éigen manier.
Er startte een prachtige en tegelijk lastige periode. Voor ons gezin was het heerlijk. We praatten over wat we echt graag zouden willen... noemden het 'droomtijd'... en schreven van iedereen de verlangens en dromen op. Daarna gingen we plannen. Hoe kunnen we hier, al is het in een hele kleine stap, al mee bezig? De kinderen raakten enthousiast. Vuurtje stoken.. samen gourmetten.. ik weet niet precies meer waar ze allemaal mee kwamen. Maar het leuke was, dat als ze iets echt graag wilden, dat ze ook bereid waren om mee te helpen met al het werk wat daar bij kwam kijken. En hoe snel werd duidelijk, dat hier zóveel leeractiviteiten bij komen kijken! Rekenen en taal heb je overal bij nodig.. en als ze het zelf moeten uitvinden, worden ze creatief om hun problemen op te lossen. Waar ze niet uitkomen, dat komen ze vragen.
Ik genoot met volle teugen! Al snel maakte ik een observatiebestand, waarin ik vast legde wat ik aan ontwikkelingsstappen had gezien bij de kinderen. Tegelijk vonden we ook wegen waarin de kids wat gerichter konden oefenen met lesmateriaal.. op de computer of via werkbladen. We schreven naast onze 'droomprojecten' ook deze oefeningen op, en verdeelden onze tijd erover.
Al snel maakte ik een portfolio voor onze jongens, waarin we met foto's en verhaaltjes vast konden leggen wat ze allemaal al hadden bereikt en ervaren. Hoe ze waren gegroeid.
Het voelde of dit was wat bij ons klopte. De jongens waren nog steeds hun eigen enthousiaste of soms ontplofbare zelf, maar er was ruimte voor. We leerden onze wegen hierin vinden.
Mooi. En toch ook wel wrang. Want school ging hier niet mee akkoord. Ik begrijp het ook, dat dit veel gevraagd was. En ik denk ook, dat mijn communicatieve vaardigheden op dat moment niet toereikend genoeg waren om het verhaal wat ik hierboven zo mooi verwoord, naar hen te verwoorden. Ik sloeg keer op keer dicht om een veroordeling die ik voelde. Maar was het een veroordeling van hen, of had ik eigenlijk een grote kant nog in mezelf die zeer kritisch was over mijzelf? Naast alle heerlijkheden in ons gezin, worstelde ik hier opnieuw mee.
Ik gaf opnieuw bij school aan dat ik door wilde geven waar we mee bezig waren. Ik zag het ook voor me hoe mooi dit kon zijn, want de kinderen waren echt blij en enthousiast over hun dingen.. en ze hielden van hun juffen, ze zouden dit met hen kunnen delen. Ook zouden de juffen misschien wel aanvullingen hebben, als ze zagen waar we mee bezig waren. Ik stond open voor die samenwerking.
Voor school was dit echter teveel gevraagd. En dat vind ik nog steeds spijtig, maar neem ik hen niet kwalijk. Het schoolhoofd gaf aan dat ze niet wist wat ze hiermee moest, en dat ze de leerplichtambtenaar ging vragen om zijn oordeel hier over te geven.
Dat was een aardige donderwolk die zo nu en dan boven mijn leventje kwam te staan. Mijn ene helft was zo blij en enthousiast over wat we aan het doen waren, en had er werkelijk zin in om dit te gaan mogen laten zien aan iemand die in onderwijs werkt. Die kant in mij was overtuigd van het prachtige wat we aan het doen waren. Maar zo nu en dan kwam ook die kant naar boven die dit doodeng vond. Die zich afvroeg wat er kon gebeuren als hij het er niet mee eens was? Ik ging deze vrijheid voor de jongens niet opgeven, dit was wat ik in mezelf had voelen opkomen, dit was wat ik voor hen ging doen. De rust en ruimte die voor hen was ontstaan, wilde ik niet opnieuw terug hoeven geven. Maar wat als dit zou botsen? Als iemand een hekel heeft aan onenigheid.. dan ben ik het. Misschien daarom, dat ik nooit eerder zo sterk voor onze waarden ben opgekomen. Misschien daarom, dat we veel hebben laten gebeuren. Maar nu niet weer.
December, januari, februari. Er gingen weken voorbij waarin we dit heerlijke samen-leven ervaarden en waarin zo nu en dan die donderwolk over mijn gemoed heen schoof, waar ik doorheen moest werken. En toen kwam een brief met de datum dat de leerplichtambtenaar contact wilde. Het was op een donderdag, en we waren uitgenodigd op het gemeentehuis. Ik vroeg me af hoe de leerplichtambtenaar dit voor zich zag.. als ik mijn kinderen thuis had.. en dan overdag daar moest zijn. Onze jongens zijn niet de makkelijkste combinatie om 'even oppas voor de regelen'. Ja als ze slapen... maar niet als ze wakker zijn.
Ik voelde dat het beter zou zijn om hem bij ons thuís uit te nodigen. Dat was ook een kwetsbaar voorstel, want hoe zou dat gaan lopen, zouden de jongens zich rustig houden.. en wat zou hij er allemaal van gaan vinden.. maar ik voelde de liefde en noodzaak om hem te laten zien hoe we de afgelopen weken gewerkt hadden. Ik zou de portfolio's kunnen laten zien.. het observatiebestand.. de projecten en oefeningen waar we mee bezig waren geweest. Ik was er zelf echt zo enthousiast over en blij met de veranderde sfeer in huis. Nog steeds bruisend, maar nu op een zoveel fijnere manier.
Zo gezegd, zo gedaan. Hij kwam bij ons thuis langs. Inmiddels was er afgekondigd dat de lockdown vanaf de maandag daarna weer over zou zijn en de kinderen weer naar school zouden gaan. Twee weken. En daarna zou het voorjaarsvakantie zijn. Nee, dacht ik. Dat voelt als chaos. Twee weken wennen aan de totale andere structuur.. dan weer een week thuis.. en wie weet wat de overheid daarna weer afkondigen zou? Het maakte een soort oerkracht in mij wakker. Ik ging die rust bewaken!
Net voor de lpa langs kwam vermengde die oerkracht en het enthousiasme over onze bezigheden, zich met de donderwolk die ook weer langs kwam. 'Wat als'. Net voor het moment dat de deurbel ging, dacht ik dat mijn knieën zouden bezwijken van spanning. Maar tegelijk wist alles in mij zeker, dat ik zou gaan laten zien waar wij staan. Ik schaamde mij niet voor wie we zijn! Ook wist ik, dat alles zou lopen zoals goed zou zijn. Wat dat dan ook zou mogen zijn. We zouden het mee gaan maken.
En... daarover de volgende keer meer.
Ik zal hieronder een aantal foto's toevoegen van de projecten en oefeningen die we deden...
English 
Nederlands