Ja, mijn hart huilde om het idee van mijn creatieve technische praktische jongen, te zien in de schoolbanken van de havo of het vwo. Hoeveel uren zou hij bezig zijn met het volstoppen van zijn brein met feitjes... waar hij vervolgens de tijd en energie niet voor zou hebben om het om te zetten in iets praktisch. Iets met zijn handen.
Ik sprak afgelopen jaar een leerplichtambtenaar en die vond het prachtig wat we hier allemaal thuis aan de kinderen leerden. Maar, zei hij, dat doe je natuurlijk net als wij vroeger, in je uurtjes na school. Want iedereen heeft school nodig en we moeten allemaal daarheen, want daar worden dingen geleerd die je nergens anders kunt leren. Dat was zijn boodschap.
Echt? Geloven we dat echt? Geloven we echt dat het instituut wat we ooit bedachten, de énige ware weg is tot 'volle wasdom'. Tot volwassenheid en zelfstandigheid in het leven? Ik betwijfel dit. Het klinkt zelfs een beetje religieus in mijn oren. 'De énige ware weg'. Of op zijn minst 'de méést ware weg'. Hmm.. waar heb ik die termen vaker gehoord?
In elk geval was dit antwoord voor mij niet bevredigend. Ik voel al een aantal jaren een groeiend Léven in mij... beginnend bij een kleine sprankel... en steeds meer uitgroeiende tot een laaiend vuur. We zijn vergeten hoe we mogen Léven, in ál zijn volheid!!
Deze leerplichtambtenaar die ik sprak, was op dat moment bij ons thuis over de vloer, om ons te controleren. Dat is het volgende onderdeel in ons onderwijsverhaal.
We waren namelijk via de grote dorpsschool in het dorp waar we woonden, bij de kleine dorpsschool terecht gekomen in het dorp waar we nu in Groningen wonen. Een school waar de jongens en ook ik heerlijke tijden hebben gehad. Een grote buitenspeelplek, met bos erachter. Veel gezelligheid en ook echt leven gevoeld. En daarnaast dus ook wel die vraagtekens bij de algemene richting van het onderwijs. Mijn oudste die richting voortgezet ging en waar geen passende oplossing voor voelde. Mijn volgende die zo vaak overstuur thuis kwam. Weer een ander die geen lol beleefde aan schoolse lessen. Dit allemaal, dwars door alle mooie dingen die ze daar ook continu beleefden. Dit vind ik belangrijk om te blijven zeggen, want niets is alleen maar zwart-wit. Het maakt denk ik ook, waarom wij lang hebben gedaan over keuzes, want, waar doe je werkelijk goed aan? Het heeft allemaal zoveel kanten!
Anyway.. de situatie in de wereld veranderde (of werd zichtbaarder) en lockdowns kwamen. Onze kinderen kwamen een periode thuis van school. Voor ons heerlijk.. thuis is geen straf voor ons. Maar ook moeilijk. Want ze waren niet 'vrij' thuis. Ze kregen een waslijst aan opdrachten mee, en ook hóe die opdrachten vervuld moesten worden. En ook hoe ik als moeder dit moest aanpakken. En ook nog wannéér, want de leerkrachten waren online als achterban aanwezig.
En opeens was ik fulltime bezig met planningen, regelzaken, dingen uitprinten, klaarleggen, doorlezen, nog weer opnieuw plannen omdat het niet met elkaar paste.. de enige manier om voor elkaar te krijgen wat er van ons verwacht werd, was een strak regime aan te houden.
Dit leek heel eventjes te werken voor ons. Met hier en daar gemopper en gezucht, maar het gebeurde.
En toen dat moment. Manuel plofte steeds, het lukte hem níet om te werken waar zijn broers bij waren. Deze situatie was té anders. Ik gaf hem aan dat hij zijn sommen wel op zijn kamer kon maken. Dan kon hij daarna gaan spelen. Boven zou het lekker rustig zijn.
Ik dacht, dat lukt wel. Hij is heel goed in rekenen. Hij ging naar boven en het was een uur rustig. Ik dacht 'fijn! Hij heeft zijn werk gedaan en is vast lekker aan het spelen gegaan.' Ik richtte me even op de andere drie.. en na het uur ging ik eens boven kijken.
Toen trof ik hem, zittende op zijn bed, zijn deken volledig over zijn hoofd heen getrokken. Ik dacht dat hij een grapje maakte en zich verstopte, maar toen zijn hoofd onder de deken vandaan kwam, zag ik een vreselijk overstuur, betraand gezicht. Paniek en grote wanhoop; deze jongen had een uur lang panisch zitten huilen. 'Mama...deze sommen kán ik niet!!!!!!'
Mijn hart brak. Ik ging naast hem zitten en vroeg hem zijn sommen eens te laten zien. Hij maakte ze op de tablet. Manuel is een jongen, die extreem hoog scoorde op alles wat met rekenen te maken had. Bij de cito scoorde hij tot het plafond zeg maar. Niet gemiddeld, maar ver ver daarboven. En de sommen die hij nu had opgekregen waren van de standaard gemiddelde stof, maar dan een herhaling, omdat ze nu geen instructie van de juf konden krijgen. Vergis me niet, ik begrijp dat héél erg goed van de leerkrachten. Zij moesten opééns dealen met een héél andere situatie, en alle kinderen van werk voorzien op afstand. Ik begrijp het heel goed dat je dan even de dingen gaat clusteren, zodat het haalbaar wordt.
Voor Manuel echter, was dit vreselijk. Hij begreep deze (simpele) sommen niet, maakte daardoor denkfouten, typte een verkeerd antwoord in.. en kreeg keer op keer een rood kruis te zien. Voor een jongen die het graag allemaal begrijpt en goed doet.. was dit teveel om te handelen. Hoe kon het nou, dat hij dit niet begreep??? Hij kon helemaal niet rekenen... het was te moeilijk! Dit bleef hij maar herhalen in paniek.
Ik pakte een papiertje en een pen. Schreef een hele moeilijke som op, van zegmaar 10 categorieën verder dan wat hij had gedaan op de tablet. Ik zei, hoe zou je deze uitrekenen?
Dit vond hij leuk... zijn tranen werden vergeten en hij maakte de som. Goed. Ik zei: je kunt dus wel goed rekenen, maar de sommen van de tablet passen niet bij jou. Dat geeft niet, deze zijn ook niet specifiek voor jou aangepast. We gaan wel andere sommen doen, het komt goed.
In één keer had ik een vrolijke jongen, die zin in het leven had. Zo panisch als hij was, zo levendig leek hij in één klap weer. Zo vaak heb ik dit al bij hem zien gebeuren... wanneer hij uit die situatie is, is het ook meteen over.
Ik wist wat ik moest doen. Ik vóelde het. Ik moest de regie meer in eigen handen nemen. De juffen waren erg druk, en dat is heel logisch. Dus ik liet weten aan school, dat Manuel gestrand was qua rekenen... en dat ik hem even zelf andersoortige sommen zou gaan geven. Ik zou hen kunnen laten weten wát dit dan was, zodat ze daar feeling mee konden blijven houden.
Dit bleek not-done. Als ik andersoortige sommen zou gaan geven, dan zou de juf hem niet meer kunnen volgen. Dan konden ze niet meer garanderen dat zijn lijn door zou gaan... ik gaf aan hoe Manuel geploft was, dat dit niet werkte. Ik schetste iets van hoe de situatie was geweest. En toen kwam hun oplossing. Als ik het dan als moeder niet aan kon, dan mocht Manuel wel naar de nood-opvang. Dan zouden ze daar de sommen wel met hem doen. Dan had ik ook meer rust in huis.
Ik was op dat moment volledig in de war. Het overviel me en ik raakte mijn kern kwijt. Was ik het? Was ik degene die hem zo panisch had gemaakt?
Inmiddels voel ik hoe het zit, maar toen had ik nog een strijd in mezelf op te lossen. De strijd van niet goed genoeg zijn. Van tekort schieten naar mijn kinderen toe. Het was een heftige tijd, waarin ieder het goed bedoelde... ieder wilde helpen... maar toch ook vele wonden zijn geslagen. Waarschijnlijk over en weer, want de sfeer werd grimmiger, wat spijtig is.
De eerste lockdown ging over... kinderen weer naar school... zelfs mijn jongste ging nu ook naar school... en er brak een korte tijd voor mij aan waarop ik zo nu en dan he-le-maal alleen thuis was. Wow. Dit was even iets heel anders.
Wordt vervolgd...