Pfew I'm tired. Só tired! Most of the time, when it gets against dinner time, it actually has already been enough for me for that day. I'd rather withdraw for a moment and not be responsible for anything for a while. This is why I have an agreement with the kids, that when I go cooking, they get to go on their screens.
That actually works fine, for that regularly brings enough rest for me to focus on the food. After cooking... i'd also love to just sit down and do nothing for a while. But then it all just starts. At the table with the six of us.. ha.. not really what you call peaceful. Not that we are not just at the table and eating.. but the chattering all around.. plates and cutlery clinging on each other.. seeing movement and colors everywhere and then the food with all its flavours and taste, which you are trying to focus on.
I am highly sensitive and dinner time with the family is often quite a challenge. I know that when I was very tired in the past with my parents, I even could cry when we had the black and white checkered tablecloth on the table. It really was just too much... Or when my dad mindlessly threw all the cutlery in the pan to clean up after dinner. Auch... my ears!!
As a child I could disappear to a quiet place after clearing the table. But now I am a mother and after dinner, there just starts another round of enthusiastical playing kids and a lot of sounds. That is the moment I usually drop off.. I have run my race and now the light just goes out. Sometimes we direct the kids to go and play quiet games or watch something on Discovery or something... but sometimes we let them play (Hendrik can handle the noise better) and I dissapear to another room.
Regelmatig verdwijn ik dan naar onze slaapkamer en ga een poosje op bed liggen. Vaak even met mijn telefoon om wat te appen of om wat te lezen of kijken. En dat werkt op zich wel. Even niks. Toch ben ik de laatste tijd aan het zoeken naar wat andere bezigheden. Om niet alleen mijn lijf even te laten niksen... maar vooral mijn geest een boost te geven. Zo verdwijn ik nu soms savonds juist even naar de kas. Om wat plantjes te verpotten of water te geven... wat onkruid te trekken of iets nieuws te zaaien. Soms alleen maar even kijken.
En van de week koos ik om een klein hoekje te kiezen wat ik netjes wilde maken. Je zou zeggen... als je moe bent, ga je toch niet opruimen? Maar toch... als ik dit dan helemaal in mn eentje, op mijn eigen tempo en in mijn eigen gedachten mag doen... dan is dit net zoiets als mediteren. Gewoon even helemaal zen worden ;).
Opruimen is voor mij nooit meer hetzelfde geweest, sinds ik het boek Spark Joy van Marie Kondo heb gelezen. Ik weet het, ze lijkt een hype teweeg gebracht te hebben en meestal houd ik er daarom alleen al niet van. Maar dat is natuurlijk onzin. Alsof niemand die veel succes heeft iets goeds kan vertellen. Ik wist niet dat ze een hype ging worden of al was toen ik haar boek ging lezen. Ik was in die tijd zelf ook al wat anders gaan kijken naar mijn spullen en wat ik wel en niet wilde bewaren. En toen ik haar boek zag, klikte dit meteen. Ik koop niet vaak boeken, maar deze moest ik hebben.
Ik ga er vast nog eens vaker over vertellen, want na dit boek gelezen te hebben... of eigenlijk tijdens.. ben ik mijn hele huis op gaan ruimen. Ik heb letterlijk ál onze spullen in een jaar tijd een keer in mijn handen gehad en systematisch heb ik overal doorheen gegaan om alleen die dingen te bewaren die 'Joy Sparken'. Waar je blij van wordt dus. (Prettige timing ook, want niet lang daarna gingen we verhuizen en dat zal me een halve vrachtwagen gescheeld hebben)
Inmiddels zit het gedachtegoed van 'wordt ik er blij van?' zo ingebakken, dat ik mijn eigen manieren heb gevonden om dit gewoon constant toe te passen. Zoals deze avond, toen ik besloot om de rode kast in de serre weer netjes te maken. Alleen wat er op stond. Gewoon een klein afgebakend klusje. Ik haal dan alles er af... maak het schoon.. en zet alleen nog terug waar ik blij van wordt op dat moment. Al het andere ruim ik verder op. Voorheen stond het grotere schilderij hier steeds (wat je op eerste foto achter de andere ziet staan)... maar bij de kringloop vond ik pas (voor 2 euro!) dit schilderij. Hij is oud en kapot... maar ik viel er voor. Maar zoals dat dan gaat... samen met wat potjes die ik kocht, alles zo hup erbij gezet en laten staan. Stof happen. Steeds meer komt er bij staan... totdat het echt op begint te vallen dat het me stoort.
En toen dus dit momentje. Zomaar een half uurtje op mijn vermoeide avond. Maar als ik dan kijk naar het resultaat, dan klopt de hele theorie weer. Het maakte me echt helemaal weer blij!
Hoe simpel kan het zijn?
ps: over de plant in die grote rode pot rechts, kan ik ook een heel verhaal vertellen en misschien doe ik dat ook nog wel een keer. Het is een boom... en komt uit een zaadje wat Joas als kleuter ooit van school mee naar huis nam. Kleine jong...eh.. boompjes worden groot!
English 
Nederlands