Pfff ik ben moe. Zó moe! Regelmatig als het zo tegen etenstijd wordt, dan is het voor mij eigenlijk al wel weer genoeg geweest voor de dag. Dan zou ik me liever even terugtrekken en nergens voor verantwoordelijk zijn. Al sinds lange tijd hebben wij daarom hier de afspraak dat om half 5, als ik ga koken, de jongens op een schermpje mogen.
Dat werkt eigenlijk heel prima, want dan is het over het algemeen gewoon rustig en hoef ik even niet zo erg met hen bezig, zodat ik me op het eten kan richten. Na het koken zou ik dan ook best graag even zitten en niks aan mn hoofd hebben. Maar dan begint het pas. Met zijn allen eten... ha.. niet echt een rustige aangelegenheid over het algemeen genomen. Niet dat we niet gewoon aan tafel zitten en eten... maar gewoon overal geklets/gekwebbel... borden en bestek wat over elkaar tikt en doet... overal beweging en kleuren... en ook nog eens het eten wat je aan het eten bent met al zijn smaken en texturen, waar je je op probeert te richten.
Ik ben hooggevoelig en avondeten met het gezin is vaak een behoorlijke uitdaging. Ik weet dat ik vroeger bij mijn ouders als ik erg moe was soms al kon huilen als we het zwart-wit geblokte tafelkleed op tafel hadden. Dat was gewoon écht teveel.. Of als mijn vader na het eten gedachteloos al het bestek in de pan deed om op te ruimen. Autsjj... mijn oren!!
Als kind kon ik na het tafel afruimen verdwijnen naar een rustig plekje. Maar nu ben ik moeder en begint na het avondeten een nieuwe ronde van enthousiast spelen en een heleboel geluiden. Op dat moment haak ik meestal af... dan heb ik mijn wedloop gelopen en gaat mijn lichtje uit. Soms sturen we de kids dat ze rustige spelletjes kiezen of even iets op discovery ofzo mogen kijken... maar soms laten we ze (Hendrik kan het beter hebben) en verdwijn ik even naar een andere ruimte.
Regelmatig verdwijn ik dan naar onze slaapkamer en ga een poosje op bed liggen. Vaak even met mijn telefoon om wat te appen of om wat te lezen of kijken. En dat werkt op zich wel. Even niks. Toch ben ik de laatste tijd aan het zoeken naar wat andere bezigheden. Om niet alleen mijn lijf even te laten niksen... maar vooral mijn geest een boost te geven. Zo verdwijn ik nu soms savonds juist even naar de kas. Om wat plantjes te verpotten of water te geven... wat onkruid te trekken of iets nieuws te zaaien. Soms alleen maar even kijken.
En van de week koos ik om een klein hoekje te kiezen wat ik netjes wilde maken. Je zou zeggen... als je moe bent, ga je toch niet opruimen? Maar toch... als ik dit dan helemaal in mn eentje, op mijn eigen tempo en in mijn eigen gedachten mag doen... dan is dit net zoiets als mediteren. Gewoon even helemaal zen worden ;).
Opruimen is voor mij nooit meer hetzelfde geweest, sinds ik het boek Spark Joy van Marie Kondo heb gelezen. Ik weet het, ze lijkt een hype teweeg gebracht te hebben en meestal houd ik er daarom alleen al niet van. Maar dat is natuurlijk onzin. Alsof niemand die veel succes heeft iets goeds kan vertellen. Ik wist niet dat ze een hype ging worden of al was toen ik haar boek ging lezen. Ik was in die tijd zelf ook al wat anders gaan kijken naar mijn spullen en wat ik wel en niet wilde bewaren. En toen ik haar boek zag, klikte dit meteen. Ik koop niet vaak boeken, maar deze moest ik hebben.
Ik ga er vast nog eens vaker over vertellen, want na dit boek gelezen te hebben... of eigenlijk tijdens.. ben ik mijn hele huis op gaan ruimen. Ik heb letterlijk ál onze spullen in een jaar tijd een keer in mijn handen gehad en systematisch heb ik overal doorheen gegaan om alleen die dingen te bewaren die 'Joy Sparken'. Waar je blij van wordt dus. (Prettige timing ook, want niet lang daarna gingen we verhuizen en dat zal me een halve vrachtwagen gescheeld hebben)
Inmiddels zit het gedachtegoed van 'wordt ik er blij van?' zo ingebakken, dat ik mijn eigen manieren heb gevonden om dit gewoon constant toe te passen. Zoals deze avond, toen ik besloot om de rode kast in de serre weer netjes te maken. Alleen wat er op stond. Gewoon een klein afgebakend klusje. Ik haal dan alles er af... maak het schoon.. en zet alleen nog terug waar ik blij van wordt op dat moment. Al het andere ruim ik verder op. Voorheen stond het grotere schilderij hier steeds (wat je op eerste foto achter de andere ziet staan)... maar bij de kringloop vond ik pas (voor 2 euro!) dit schilderij. Hij is oud en kapot... maar ik viel er voor. Maar zoals dat dan gaat... samen met wat potjes die ik kocht, alles zo hup erbij gezet en laten staan. Stof happen. Steeds meer komt er bij staan... totdat het echt op begint te vallen dat het me stoort.
En toen dus dit momentje. Zomaar een half uurtje op mijn vermoeide avond. Maar als ik dan kijk naar het resultaat, dan klopt de hele theorie weer. Het maakte me echt helemaal weer blij!
Hoe simpel kan het zijn?
ps: over de plant in die grote rode pot rechts, kan ik ook een heel verhaal vertellen en misschien doe ik dat ook nog wel een keer. Het is een boom... en komt uit een zaadje wat Joas als kleuter ooit van school mee naar huis nam. Kleine jong...eh.. boompjes worden groot!
Nederlands 
English