Als je wilt leven van het land, horen daar alle fases van het leven bij. Het is een continue kringloop van leven naar dood en weer opnieuw. Het is iets wat me fascineert en blijft boeien.
Veel mensen eten in deze tijden minder vlees, en ik vind dat niet raar; het leven van de dieren die gemiddeld genomen gekocht worden in de supermarkt is niet een leven wat ik dieren gun. Toch zijn wij echte vleeseters. Ik mis het echt als er bij het avondeten geen vlees op mijn bord ligt, en mijn 5 mannen (en hond) zijn het daar mee eens.
Dus ik vond het tijd om ons eetgedrag onder de loep te nemen. Is het verantwoord wat wij eten? Allereerst: wij kopen alleen nog vlees waarbij we achter de leefwijze van de dieren kunnen staan. Iemand die zelf kippen houdt of een samen- koe die lekker veel buiten heeft kunnen lopen.
Maar ik wilde ook graag het hele proces eens echt mee maken, van geboorte.. verzorgen.. en slachten. Om te ervaren of ik er ook echt nog achter kan staan.
Bij deze ons haantjesverhaal:
Vorig jaar was het ons maar gelukt om één kuiken door een broedse kip uitgebroed te laten krijgen. Dat was jammer, want we hadden heel graag wat meer kippen. Een buurvrouw wist dit.. en gaf na een tijdje aan dat zij weer een broedse kip hadden.. en wij hadden nog bevruchte eieren. Ze bood aan om onze eieren door haar kip uit te laten broeden. Leuk en super lief! Dat hebben we inderdaad gedaan.
Uiteindelijk zijn er na 3 weken broeden 4 gezonde kuikens uit het ei gekomen. De buurvrouw wist een techniek waarbij je bij bepaalde rassen al snel na geboorte kunt zien of het vrouwtjes of mannetjes zijn. Het leken allemaal vrouwtjes, maar we wisten niet zeker of het bij dit gemixte ras wel te zien was. Na een paar maanden was ik er van overtuigd dat we de jackpot hadden: 5 hennen dat jaar!! Wat een gelukstreffer!
En waarom noem ik dat een gelukstreffer? Omdat hennen eitjes kunnen leggen.. en elkaar over het algemeen accepteren. Maar hanen kun je er vaak maar één houden, anders vechten ze uiteindelijk tot de dood. Er zijn niet voor niets omstreden hanengevechten in bepaalde landen. Dus bij meerdere hanen, dan kies je degene uit waar je mee verder wilt... en de rest wordt geslacht.
Ruim een half jaar hebben we in de waan geleefd van een totale gelukstreffer... totdat een paar van onze volgroeide gelukskippen opeens begonnen te kraaien... en vechten.. Ook werden ze wel erg groot, kleurig en vertoonden ze gedrag wat opmerkelijk veel leek op het versieren van de vrouwtjes.. whoops! Van de vijf kuikens bleken er drie hanen te zijn.
Een ander jaar hebben we gewacht met slachten tot ze echt elkaar gingen bevechten. Nu hebben we na de eerste kleine gevechten meteen de knoop al doorgehakt. Of eigenlijk niet de knoop.... 🙂
Of ik er vrede mee had? Jawel. Het was wel eventjes dubbel, je verzorgt ze, bewonderd ze.. en dan opeens is het na een ruim half jaar alweer klaar. Toch besefte ik, dat het niet ver naast de natuur ligt. In de natuur blijven ook de meeste hanen niet leven (verbeter me als ik het verkeerd heb), maar vechten ze tot er maar één per groep kippen overblijft. Het verschil is, dat wij nu kiezen welke er mag overblijven. Plus, daarnaast hadden wij voor één haan een nieuw paradijsje gevonden bij een goede lieve kennis van ons.
Deze kennis is Christine Rietveld, zij heeft een eigen superkracht: bizar lekker eten klaarmaken!! Ze heeft hier haar werk van gemaakt en bezit dus een koffie- en theeschenkerij, maar maakt bijvoorbeeld ook de heerlijkste taarten met zoveel mogelijk pure ingrediënten en ook warme afhaalmaaltijden van super goeie kwaliteit. "Finger licking good" zouden wij zeggen...http://www.kopjegenieten.nl is haar website.
Wij waren eerst van plan om de twee geslachte hanen maar te begraven.. want ik ben niet zo'n keukenprinses over het algemeen genomen, en mijn vorige mislukte probeersel om onze eigen haan te bereiden stond nog vers in mijn geheugen. Voor wie mij toen op Facebook volgde, weet misschien het gedicht nog wat ik erover schreef. Haha.
Toch hebben we het nog eens geprobeerd om ze te ontvellen. Dat ging na het kijken van een youtube filmpje best oké. Maar het vlees zag er net zo taai uit als die eerste keer. Overleg gepleegd met Christine... misschien wilde zij ze anders wel hebben.
En toen rolde daar zomaar een pracht ruil uit: zij wilde wel proberen om er iets lekkers van te maken... mocht het lukken, dan zou ze voor ons koken... en wij vonden dat zij dan zelf de helft ook moesten houden om van te genieten. Ze bereidde ze op de 'coq-au-vin' manier... een recept wat ooit is bedacht om oude taaie hanen in te kunnen gebruiken. EN WAT WAS DAT EEN GESLAAGDE RUIL!!! Sjonge... we hebben onze vingers er echt bij afgelikt. Verukkelijk!! En hoe heerlijk om uit je werk gewoon een warme pan met heerlijk eten op te kunnen halen.. zonder dat je er zelf voor in de keuken hebt hoeven staan. Wat een pure luxe!
In onze kippenren is nu de rust weergekeerd. Eén mooie haan, die zijn taak erg serieus neemt om zijn kipjes te beschermen en te zorgen voor mooi nieuw nageslacht.
En als ik dus terugkijk... ja, dan kan ik hier achter staan. Het maakt me zelfs blij. We bieden een mooie ruimte voor kuikens en kippen.. we genieten van hen, verzorgen ze.. ze hebben een grote ren, maar mogen soms ook los op het gras door de tuin scharrelen. De buurt geniet ook vaak even bij het uitlaten van de hond van onze kipjes. De kippen geven ons daarvoor weer eitjes terug... ze planten zich voort... de cyclus blijft doorgaan.. en aan het eind van hun leven mogen ze ook nog bijdragen in het bieden van voedsel voor ons, die al die tijd voor hen gezorgd hebben. Het voelt als over en weer zorgen voor elkaar.
En ja, ik geniet ook van dat over en weer helpen/ruilen en samen genieten wat er hierdoor is ontstaan tussen ons en verschillende buurtgenoten! Dit is wat voor mij de kringloop van het leven en de kern van het homesteaden inhoudt. Verbinding!