Soms vind ik het lastig om in deze tijd te leven. Er is zoveel gaande en je zou verlangen naar een andere wereld. Oh, ik zie die andere wereld ook echt voor me, en ik ben er voor mijn gevoel ook naar op weg.
Maar, bedacht ik me vandaag, waar is mijn geloof gebleven, dat ik er óók al ben? Dat al het moois al om me heen is, als ik maar kijk? Ik kijk wel... en in zekere zin geniet ik ook. En toch een bepaalde constante alertheid gaat door me heen ofzo. Het genieten zinkt niet heel diep naar binnen.
Terwijl ik daarover aan het bezinnen was, hoorde ik de woorden 'It's gonna be a bumpy ride'. Ik zag een hobbelweg voor me... en opeens herinnerde ik me de autoritten door de polder met ons gezin vroeger. Als ik er maar even erg in had, dan vroeg ik aan mijn vader 'Papa, gaan we alsjeblieft over de hobbelweg??' Er was een weg in de polder, waar veel hobbels in waren gekomen door de loop van de jaren. En als mijn vader die weg dan koos.. dan gingen onze benen op de achterbank de lucht in en hobbelden we extra hard met alle hobbels mee... lachen, gieren en brullen. (Totdat mijn broers en zus te oud voor die geintjes werden en ik als enige nog smeekte om de hobbelweg... zo gaat dat met een jongste 😉 )
En zo deed deze herinnering mij beseffen... dat hobbelige wegen niet negatief hoeven te zijn. Het is elke keer maar nét hoe je de dingen bekijkt. In elke situatie ligt een uitnodiging om je hart te volgen. En ja.. ook dat kan een flink hobbelige weg zijn. Meestal zelfs, is mijn ervaring. Maar wie zegt dat dat negatief is?
Ik geloof, dat ik er gewoon maar weer van ga genieten.. en me met 'benen in de lucht' over ga geven aan de hobbels op de weg. Het leven is veel te mooi, om te blijven zitten mokken. Het hele leven is een avontuur en natuurlijk is dat spannend! Maar dat hoeft geen negatieve spanning te zijn. Het mag een spanning van enthousiasme zijn, om alles wat mooi en goed is.. en wat groeien zal als je er aandacht aan geeft.
It's gonna be a bumpy ride. Maar gelukkig, hield ik van hobbels.
Nederlands 
English